24 december 2011

Happy holidays



















Dear friends and readers,
Thank you for showing an interest in this blog this past year. I haven't been able to regularly write stories. Sometimes I had the time to put more effort in, at times I was too busy with other work. But I hope you'll be back next year, because I'll continue writing about photography at this spot. Might see you here? Or anywhere else for that matter. Take care and best wishes for the new year.
Gitte


Lieve vrienden en lezers,
Bedankt voor jullie interesse in dit blog het afgelopen jaar. Ik heb niet altijd even trouw geschreven. Soms had ik de tijd om de nodige bijdragen te leveren, soms was ik te druk met andere klussen. Maar hopelijk komen jullie volgend jaar terug, want ik blijf over fotografie schrijven op deze plek. Misschien zie ik je hier? Of ergens anders... De beste wensen voor het nieuwe jaar,
Gitte

21 december 2011

Ouwe hoeren













'Ouwe hoeren, 1 euro'! Met deze kreet wist illustrator Laurens Bontes afgelopen weekeinde bezoekers van de kerstmarkt in de Blokhuispoort te vermaken. Hij trok de aandacht en kreeg de lachers op zijn hand. En verkocht de nodige kaarten waarop twee 'ouwe hoeren' prijken.

Ik bemande samen met Laurens een kraampje, waarin we ook andere kaarten en boeken verkochten. Tot mijn verrassing was er veel belangstelling voor 'Het Leeuwarden gevoel' dat niet meer in de handel is, maar waarvan ik nog een kleine voorraad had. Ook wist ik een paar exemplaren van 'De achterban' en 'Zwarte magie' te verkopen.

Al met al een geslaagde markt, al was het maar om een aantal leuke nieuwe contacten. Hierover in het nieuwe jaar meer.

12 december 2011

Aanstormend talent


















Immy Auck Kersbergen is letterlijk een aanstormend talent. Ze deed twee jaar geleden voor het eerst mee aan de halve marathon van Leeuwarden en rende over de finish na 1 uur 35 minuten. Een rappe tante, die tot dan toe alleen wat voor zichzelf had getraind.

Op verzoek van atletiektrainer Jelle Luinstra sloot ze zich aan bij Lionitas. Ze rende een maand later een marathon, en in november de Berenloop (3.55 u). Daarna moest ze even pas op de plaats maken, want ze had iets te veel van haar lichaam gevraagd.

Inmiddels rent ze weer vrolijk haar rondjes op de atletiekbaan, met de wedstrijdgroep van de vereniging. Haar snelheid is niet onopgemerkt gebleven, sponsors weten haar te vinden. En voor organisatoren van wedstrijden is deelname van dit soort snelle atleten altijd welkom.

Dus haar hobby wordt goedkoper, al vraagt een gedegen voorbereiding en training om goede voeding (een gelletje kost al snel 2 euro) en reist ze het hele land door. Van deze 24-jarige uit Wommels gaan we nog meer horen.

5 december 2011

Nieuwe bezems













Nieuwe bezems vegen schoon. Dus een mooi symbool voor een frisse start van het nieuwe jaar, deze foto. Toch? Ik ga hem versturen als nieuwjaarskaart en uitdelen als visitekaartje bij de bescheiden expositie die ik heb ingericht in De Nieuwe Mulderij in Leeuwarden.

Hier hebben wijnwinkel El Gusto en chefkok Henk Markus tapasavonden op het programma staan, die donderdag 8 december beginnen. De eerste week zijn de drie avonden volgeboekt. De week erop zijn er nog zes avonden, waarop tientallen liefhebbers van Spaanse wijn, hapjes en flamenco aan hun trekken komen.

Elke avond is er even aandacht voor mijn foto's die er hangen. Mogelijk dat belangstellenden een blik in mijn portfolio werpen of een kaartje meenemen. En wie weet waar dat toe leidt.

14 november 2011

Miniatuur


















(Bettina von Zwehl bij Purdy Hicks Gallery, Londen)

Soms zie je op Paris Photo iemand die compleet tegen alle trends in gaat. Bettina von Zwehl is zo'n fotograaf. In plaats van groot te werken, beperkt zij zich tot klassieke miniaturen. Deze van 'Edie' bijvoorbeeld (2011).

In deze serie 'Miniature portraits 2011' hebben de foto's een doorsnee van nauwelijks 5 centimeter en de lijsten zijn zo'n 15 centimeter hoog. Een heel verschil met bij tijd en wijle metershoge beelden die schreeuwen om aandacht. De kijker wordt bij Von Zwehl naar het portret gezogen als naar een zwart gat.

Maar een gat is het allerminst. De portretten hebben een tijdloze schoonheid. Sommige zitters kijken de toeschouwer aan, anderen zijn juist 'en profile' geportretteerd. Wat leidt tot een vergelijking met beroemde schilderijen als dat van de Cosimo de Medici door Bronzino, of die van de hertog en hertogin van Urbino van Piero della Francesca.

Papier



















(Vik Muniz bij Xippas, Parijs)

Deze foto doet geen recht aan het werk van de Braziliaanse fotograaf Vik Muniz, dat een stuk ingewikkelder is dan je hier kunt zien. Deze foto hing bij galerie Xippas tijdens Paris Photo. Muniz maakte eerst een klassiek schilderstuk na, in papier. Als je het van nabij bekijkt, zie je dat het papier is gescheurd - niet geknipt. En dat het niet het papier zelf is dat is ingelijst, maar een foto daarvan.

Muniz - die woont en werkt in New York - maakte meer foto's van werk dat hij uit bijzondere materialen had opgebouwd. Hij modelleerde wolken van watten, schilderde portretten van suiker van kinderen van suikerplantagemedewerkers. En behalve pigment en afval gebruikte hij ook diamanten, (ijzer)draad en chocolade. Op dit filmpje vertelt hij hierover. Niet alleen interessant, maar ook heel grappig. Kijken!

Essentie


















Je kan nog zoveel praten over wat de essentie is van een beeld, maar de Kleine Prins kan alles in perspectief plaatsen met één klein zinnetje: L'essentiel est invisible pur les yeux. De essentie is onzichtbaar voor het oog. Het klopt, en geldt voor alle kunst, dus ook in belangrijke mate voor een goede foto...

Waarheen?













Bewegwijzeren is niet de sterkste kant van de Fransen...

Natuurlijk kun je onmogelijk heel Parijs vol hangen met bordjes die naar een evenement leiden. Maar afgelopen week waren Titeke Postma en ik in Parijs om Paris Photo te bezoeken. En niet alleen deze manifestatie, maar ook andere foto-evenementen daar omheen. Zoals Off Print, een fair met uitgeverijen van boeken, tijdschriften en andere publicaties over fotografie.

Eenmaal uit de juiste metro gestapt was het zoeken naar het juiste adres. Op een paar honderd meter van de beurs zagen we aan een boom een A4-tje wapperen met 'Off Print' erop. Zo'n 50 meter verder nog een. En dat was het. En ook Fotofever, een nauwelijks concurrerende beurs met galeriehouders, tegenover het grote Grand Palais, was bescheiden met pijltjes. Deze hing vlak bij de ingang, maar een groot banier voor het raam had ons al laten weten dat we goed zaten. Mooi op tijd dus, die Fransen.

Nieuwe plek













Paris Photo heeft een nieuw onderkomen gekregen. Na jaren ondergedoken te hebben gezeten in het donkere en warme Caroussel de Louvre mochten de galeriehouders en bezoekers dit jaar opgelucht adem halen in het ruime, lichte en vooral grote Grand Palais. Wat een oase, ondanks grote drukte. Het was alsof de expositie kleiner was dan andere jaren, omdat het paleis de stands leek op te slokken.

Evengoed waren er 117 galeriehouders uit 24 landen naar de Franse hoofdstad gekomen om hun stal te promoten. Van deze waren 49 partijen nieuw op Paris Photo. Net als 7 van de 18 aanwezige uitgevers en antiquairs. Medewerkers van Noorderlicht uit Groningen was dit jaar uitgenodigd als VIP-gast, de organisatie was vertegenwoordig met curator Wim Melis, directeur Ton Broekhuis en Olaf Veenstra.

Onder de exposanten klinkende Nederlandse namen als Erwin Olaf, Ruud van Empel en Rob Hornstra, Viviane Sassen en Bertien van Manen. Elders in Parijs waren nog meer Nederlanders vertegenwoordigd op andere festivals, maar daarover later meer.

7 november 2011

Ambitie


















Marten Wiersma uit Ee stond op 22 oktober in de rubriek 'watkostdat', onderdeel van het economiekatern van de zaterdagbijlage van de Leeuwarder Courant. Voor hem is jagen geen hobby of sport, maar een passie. En dat mag wat kosten.

Voor zijn jas alleen al betaalde hij bijvoorbeeld 550 euro. Een getrainde Duitse staande draadhaar kostte hem 1250 euro en zijn hagelgeweer 2500 euro. Jaarlijks komen daar de kosten van het KNJV-lidmaatschap plus verzekering, een reisje naar Duitsland en patronen bij.

Ook een leuk verhaal voor Ambitie dus, de banenkrant van het Noorden. Deze verschijnt aanstaande woensdag en valt dan in de bus bij 30.000 abonnees. Met daarin wederom mijn foto van deze Wiersma.

2 november 2011

Spaans experiment













Begin oktober was ik een week in Spanje. Om foto's te maken, maar waarvan precies... Ik kreeg de kans te fotograferen voor een expositie in De Nieuwe Mulderij (El Nuevo Fresado). Hier wordt in december weer een serie tapasavonden gehouden, georganiseerd door wijnwinkel El Gusto uit Leeuwarden.

Mijn timing was niet optimaal, de wijnoogst was net achter de rug en de olijvenoogst liet nog een maand op zich wachten. Met mijn vriendin/assistente ging ik op zoek. Druiven zochten we, en mooie oude olijfbomen. Bijzondere straatjes ook, of bijzondere mensen. We slaagden erin met een hele lading beelden thuis te komen. Van alles wat. Nu nog een keuze maken om te exposeren in december. Er is uiteindelijk genoeg, al had ik in eerste instantie het idee van niet.

Deze foto was eigenlijk een testshot om te zien of de camera-instellingen de juiste waren voor de sfeer van de avond. Conclusie? Ja.

17 oktober 2011

Geur















(foto Lyde de Graaf)

Op een warme zomerdag ruik je ze. Het hout dat lijkt uit te drogen in de zon, het wat muffige interieur waar vocht blijft hangen, en de kleur die afbladdert en vervaagt tot grijs. Pas geverfd ruiken ze nog lekkerder, die schuurtjes in het veld van het oosten van het land, zwart van de carbolineum. Of carboleum, zoals ik het me herinner.

Kleine schuurtjes, soms vervallen. Fotograaf Lyde de Graaf reisde twee jaar door de regio en fotografeerde ze. Op initiatief van Boekhandel Lovink uit Lochem kwam er een boekje van, vormgegeven door Roelof Wullink (144 pag, 210 x 160 mm, €15). 'De geur van carbolineum; boerenschuren op erf en land' heet het. Tussen de vele voorbeelden (een beetje te veel naar mijn smaak) staan acht zkv's (zeer korte verhalen) van A.L. Snijders.

De schuurtjes dreigen te verdwijnen, want het platteland moet mee in de stroom van vitalisering, modernisering en schaalvergroting. Terwijl er zoveel schoonheid schuilt in die scheve planken, dat niet passende kozijn of het oude glas met spinnenweb. Je voelt het onheil naderen in het gedicht van Willem Wilmink, die als geen ander de nostalgie verwoordt:

'Je ziet een woning of een oude schuur,
maar die zijn zozeer één met de natuur
alsof ze niet gemaakt zijn, maar gegroeid,
alsof geen mens zich daarmee heeft bemoeid.'

10 oktober 2011

Op straat


















(foto Vivian Maier/Maloof Collection)


Het leven van Vivian Maier is een groot mysterie. En waarom ze haar duizenden foto's, films en geluidsopnames altijd voor zichzelf heeft gehouden is een raadsel. Dankzij John Maloof kan het publiek toch genieten van haar straatfotografie, die zich kan meten met de groten in dit genre: Henri Cartier Bresson of Andre Kertesz.

In 2007 kwam het werk van Maier aan het licht, toen een groot deel van haar werk in een lokale veiling te koop werd aangeboden. Ze had een betalingsachterstand voor de kluis die ze huurde, en honderden filmrolletjes die daarin lagen werden geveild. John Maloof kocht de foto's en was overweldigd door de kwaliteit ervan.

Maloof wilde eerst alleen de foto's laten zien op een website, maar daar bleef het niet bij. Al snel groeide het archief uit tot zijn levenswerk. Hij verzamelde tot nu toe tussen de 100.000 en 150.000 negatieven, 3000 prints, honderden rolletjes film, videobeelden, geluidsopnames en andere voorwerpen van Maier. Ruw geschat zo'n 90 procent van haar werk.

Maier hield haar fotografie haar leven lang voor zichzelf. Ze was een dochter van een Franse moeder en een Hongaarse vader en werd geboren in de Bronx, in New York. In gemeentearchieven valt terug te vinden dat ze als vierjarige samenwoonde met haar moeder en Jeanne Bertrand, destijds een vooraanstaand portretfotografe. Haar vader was toen al uit beeld.

Latere archieven laten zien dat ze in 1939 met haar moeder vanuit Frankrijk terugkeerde in de Verenigde Staten. En nogeens in 1951, maar dan alleen. Ergens in 1949 – nog in Frankrijk - pakte ze voor het eerst een camera op, een Kodak Brownie. Maar vlak na haar terugkeer in Amerika kocht ze een dure Rolleiflex.

Het leven op straat had haar grote interesse, waarbij ze vooral oog had voor minderbedeelden. Ze reisde naar het Midden-Oosten, Zuid-Amerika en Azië. Alleen, en ook daar fotografeerde ze vaak de lagere klassen van de maatschappij. Omgekeerd legde ze in eigen land het leven van ethnische groepen vast, zoals Joegoslavische emigranten die rouwden om hun tsaar of Polen die in het Milford Theater de Cinema Polski bezochten.

In 1956 werd ze kindermeisje van de drie zoons van de familie Gensburg, waarvoor ze naar Chicago verhuisde. Bij hen had ze de luxe van een eigen badkamer, waarin ze haar zwartwit rolletjes kon ontwikkelen en prints kon afdrukken.

Voor de jongens was ze een soort Mary Poppins; excentriek, sterk en trots. Gekleed in een lange jas, slappe hoed en mannenschoenen, waarop ze in haar vrije tijd stevig de pas erin zette.

Zelf zei ze Engels te hebben geleerd uit toneelstukken en in het theater. Maar niets was zo'n schouwtoneel als de straat zelf. Voor haar lens kwamen theaterbezoekers, schoonmakers, zwervers en slapende taxichauffeurs. Haar oog viel op bijzondere schaduwen en lichtval, ze registreerde de afbraak van historische panden en Chicago's ‘hotspots'.

Aan het zelf ontwikkelen en printen van haar foto's kwam een einde toen de jongens volwassen waren en zij de Gensburgs verliet. Financieel ging het daarna bergafwaarts met Maier en ze kon de ontwikkelkosten voor de kleurenfilms die ze in de jaren tachtig gebruikte, niet meer betalen. Daarom sloeg ze ze op. Het kwam zelfs zover dat ze ook geen film meer kon aanschaffen en haar camera's moest laten liggen.

De Gensburgs bleven de meest naaste familie die ze had. Eenmaal oud en dakloos, kochten de jongens een appartementje voor haar. Ze konden echter niet voorkomen dat ze in de winter van 2008 uitgleed op een stuk ijs en haar hoofd verwondde. Haar gezondheid liep daarna snel achteruit en ze overleed in april 2009.

Werk van Vivian Maier was te zien tijdens de Noorderlicht Fotomanifestatie in Groningen.

1 oktober 2011

Smartlappenzangeres


















Dit is de meest recente aflevering van de rubriek watkostdat: smartlappenzangeres Trienke Hoogenberg uit Leeuwarden. Een vrolijk mens, wat in de zaterdagbijlage van de Leeuwarder Courant zal blijken.

Trienke zingt al zolang ze zich kan heugen. Eerst bij de Trochsetters in Froubuurt en daarna met Sido Martens, de gebroeders Klaas en Harm Kasma (Straatmadelieven, en het Orkest voor Zieken en Zeevarenden), het Leeuwarder Smartlappenkoor onder leiding van Jildou Talman en met vriendin Mariska.

Vandaag (zaterdag 1 oktober) staat ze met Mariska in Stiens, tijdens de wandeltocht Bewegen voor Overleven. 'Bij de vrijwilligers met de soep.'

22 september 2011

Geluk















Reclamemaker en fotoverzamelaar Erik Kessels en auteur Christine Otten maakten gezamenlijk het Boekenweekessay 2011. Onder het motto van de Boekenweek 'Geschreven portretten – Curriculum Vitae' (16 t/m 26 maart) kwamen zij met een fictief fotoverhaal, getiteld 'Good Luck'.

Het essay is gebaseerd op een gevonden fotoalbum van twee onbekende geliefden. Kessels selecteerde foto’s, die Otten inspireerden tot het fictieve levensverhaal van Betty en Pierre Vincent. 'Good Luck' werd het verhaal van een dochter, Claire, die op zoek gaat naar haar biologische moeder.

Geïnspireerd op het fotoalbum wordt het liefdesleven van haar moeder door Claire - en Kessels & Otten - gereconstrueerd. Zo wisselen het echte leven en fantasie elkaar af. De makers hoopten deze wisselwerking te versterken door de creatie van een bijbehorend 'Good Luck'-parfum.

Ik kocht het boekje maanden geleden voor €6 en liet het inpakken als cadeautje voor mezelf. Zo lag het een tijdlang ingepakt op mijn kamer tot ik een vriendin wilde bedanken, die op de hond had gepast. Het bleek een gepast cadeautje, want ze zat wat in de put en de titel beurde haar een beetje op.

Maar ik vond het jammer dat ik het zelf niet meer had. Vorige week - toch in de boekhandel Van der Velde - vroeg ik of er nog een exemplaar te koop was. Ze lagen uiteraard al lang niet meer op de toonbank. Maar Van der Velde had nog wel een geschenkverpakking over, met het parfum. Die kreeg ik zomaar voor de prijs van het essay. Wie goed doet, goed ontmoet? In elk geval was er voor een tweede keer sprake van 'Good Luck'.

14 september 2011

Magie


















Door alle drukte rond 'De achterban, supporters van SC Cambuur' ben ik nog helemaal niet toegekomen aan het vermelden van een ander heuglijk feit. Van Zwarte Magie/Black Magic is een tweede druk verschenen! Liefhebbers van (Friese) paarden kunnen weer naar de boekwinkel, en voor Friezen om utens is het op www.bol.com te bestellen.

Uitgever Andries de Haan van de Friese Pers Boekerij was er heel stellig over, bij zijn aantreden - een paar maanden geleden - besloot hij meteen de daad bij het woord te voegen: die herdruk moest er komen. En waarom ook niet, de eerste druk was in vijf maanden uitverkocht.

12 september 2011

Kleur


















(foto Walburgis Meijers)

Tijdens de Noorderlicht Fotomanifestatie zijn op allerlei plekken in Groningen exposities te zien met fotografie als uitgangspunt. Sommige van deze satellietlocaties tonen documentair werk, andere kunst met fotografie als bestanddeel. In elk geval komen hier heel andere thema's en onderwerpen aan de orde dan op de hoofdexpositie.

Walburgis Meijers noemt zichzelf kunstenaar, geen fotograaf. Ze behoort tot de categorie die fotografie gebruikt als materiaal voor haar kleurrijke composities. Ondertitel bij haar expositie in de Wallstreet Studio (Muurstraat 8b, aan de Boteringeplaats) is dan ook 'uit de camera van Walburgis'.

Spiegelingen en glas spelen een hoofdrol. Haar basismateriaal is waarschijnlijk al kleurrijk, en de beelden doen vermoeden dat zij daar nog een schepje bovenop doet. Een deel van het werk sprak me daarom niet aan. Over the top en bijna kitsch.

De uitnodiging toont echter een beeld dat van dit extreem kleurige patroon afwijkt. Het is wat raadselachtiger en roept vragen op over het gefotografeerde (maanlandschap? verregende poster? roestig oppervlak?). En zo hangen er nog een paar voorbeelden van mijns inziens meer geslaagde, want meer gelaagde beelden. Door letterlijk meer diepte krijgen ze meer diepgang. Met enkele andere toeschouwers was ik benieuwd hoe deze foto's er in een veel grotere dan de getoonde (stoeptegel)maat uit zouden zien.

t/m 9 okt, wo/vr/za 14-17 u; eerste zo v.d. maand 13-17 u

Venster op de stad














'Metropolis, city life in the urban age' is de titel van de achttiende Noorderlicht Fotomanifestatie, die zaterdag is geopend. Sinds het begin van deze eeuw woont meer dan de helft van de wereldbevolking in steden. Reden om vorig jaar in Leeuwarden aandacht te besteden aan veranderingen op het platteland, en dit jaar uit te pakken met een blik op de stad in al zijn facetten.

De expositie telt zes hoofdstukken die een keur aan foto's omvatten. 'Verwonderd' laat verbazing zien, maar verbaast ook. Met bijzondere collages en fotoimpressies. 'Verdwaald' geeft aan dat de stad niet altijd een thuis biedt. 'Raderwerk' ziet de stad als een grote machine, met een eigen energie, bloedbanen en consumptie. 'Lacune' toont waar de gaten vallen. 'Assemblage' toont juist wat er gebouwd wordt, in werkelijkheid of door de beeldmaker. 'Thuis' is de plek die de mens zelf maakt om te ontkomen aan de maalstroom buiten de veiligheid van die vier muren.

En dan is er nog een epiloog getiteld 'verkenning'. Over de mens die zoekt, in de straten, de gangen. Zoekend naar identiteit, houding, richting.

Metropolis is ook het resultaat van een zoektocht, een speurtocht naar de grenzen van de documentaire fotografie. Curator Wim Melis heeft het thema kunnen aanscherpen door de duizenden inzendingen die Noorderlicht ontving. Hij is er opnieuw in geslaagd werk te vinden dat nog niet eerder in Nederland is vertoond, dat vragen oproept en tot discussie leidt.

De vormgeving draagt bij tot een gevoel van onbehagen of juist geborgenheid dat een stad biedt. Op grote houten kolommen - als flatgebouwen - zijn de foto's tentoongesteld. Binnen sommige kubussen worden videoproducties vertoond. Vanuit de Noorderlicht Galerij, over het Aa-kerkhof, de Der Aa-kerk in en weer uit, tot in het voormalig postkantoor bieden kolossen een aaneenschakeling van beelden. Als een stad in een stad, met dat verschil dat deze anders ruikt dan alle andere.

11 september 2011

Document













(foto Jantine van der Knaap)

Wat is het mooi dat er mensen zijn met geduld. Geduld om jaren een zelfde onderwerp te fotograferen, geduld om foto's op te sparen tot er een serie is gegroeid.

Jantine van der Knaap uit Dronryp mag met recht gerekend worden tot de groep mensen van de lange adem. Veertig jaar geleden kwam ze hier wonen, aan de Keimptilsterdijk. Voor een workshop aan de Fotoacademie in Amsterdam zocht ze een onderwerp. Ze nam een foto van een buurman op een oude fiets, die haar passeerde. En daarmee werd een project geboren dat twaalf jaar duurde.

In die tijd fotografeerde ze al haar buren op de Keimptilsterdyk in Dronryp, van alle vijftien woningen aan dit doodlopende weggetje. Omdat ze het zo lang volhield zie je dat kinderen opgroeien, dat het boerenleven 'verpaardt' en dat er zo nu en dan iemand sterft. Veranderingen die typerend zijn voor een veel groter gebied dan dit stukje Dronryp. Maar je ziet ook dat er dingen hetzelfde blijven zoals het plezier bij het hooien, het gezin aan tafel, en de geboorte van nieuw leven: lammetjes en kalfjes.

Van der Knaap exposeert in een schuur van de broers Johannes en Robijn. Ondanks dat ze veel tijd nam voor het maken van haar werk, had ze niet veel tijd voor het samenstellen van de expositie. Het is een beetje een 'werk in uitvoering', want ze wil eigenlijk iedereen van het streekje laten zien. Maar iedereen tevreden houden èn je beste foto's laten zien, dat gaat niet altijd samen. Als ze deze foto's elders, aan een ander (breder) publiek zou tonen dan kwam ze waarschijnlijk tot een andere samenstelling. Keuze heeft ze in elk geval genoeg.

9 september 2011

Uitverkoop













Vanmorgen... wij op pad om de etalages van de Leeuwarder boekwinkels te fotograferen, omdat 'De achterban' erin ligt. Komen we bij boekhandel Van der Velde een oude bekende tegen: 'Het Leeuwarden gevoel'. In de uitverkoop. Dat zet je weer met beide benen op de grond. Want hoe goed de reacties ook, een boek moet wel verkopen.

PS Voor foto's van de etalage's, zie Facebook.

8 september 2011

Boek van de week


















Onze promotiecampagne heeft deze week succes geboekt. 'De achterban, supporters van SC Cambuur' staat vermeld in Voetbal International met als kopje 'boek van de week'. Niet met een recensie, maar met de lovende woorden van de uitgever uit het persbericht. Geen punt. Het gaat er niet om hoe je wordt genoemd, als je maar wordt genoemd.

Compliment













De serie waaruit deze foto komt, heeft ertoe geleid dat ik fotograaf ben geworden. Destijds maakte ik nog deel uit van de Fotowerkplaats bij cultureel centrum Parnas. Elk jaar nodigden we een gastdocent uit voor een lezing en een opdracht. Klaas Jan van der Weij was een van hen en met hem werkten we aan series over sport, uiteraard.

Drie keer kwam hij langs om onze foto's te beoordelen. Hij wist ons op een vrolijke maar duidelijke manier op fouten te wijzen en we hadden er steeds meer lol in de volgende keer met beter werk te komen.

Tijdens de laatste bijeenkomst toonde ik mijn serie over biljarters in de Friese Club. 'Je hebt hulp gehad van Catrinus', riep hij. Catrinus van der Veen is een collega van de Leeuwarder Courant, die Van der Weij kende van grote schaatskampioenschappen. 'Beslist niet', protesteerde ik. Van der Weij lachte. 'Dan heb je talent.'

Dat compliment heeft me aangezet om te kiezen voor de fotografie. Afgelopen maandag zou Klaas Jan aanwezig zijn in De Donkere Kamer, in pakhuis De Zwijger in Amsterdam. Ik had een exemplaar van 'De achterban' voor hem meegenomen. Maar hij was ziek. Dus hij heeft nog wat tegoed.

28 augustus 2011

Goede stemming


















(foto Kees Elzinga)

'Hier zal in de familie om gevochten worden', kondigde sportwethouder Andries Ekhart aan toen hij vrijdagmiddag het eerste exemplaar van 'De achterban, supporters van SC Cambuur' in ontvangst nam. 'Maar eens zien wie hem na mij mag lezen.' Foute boel, natuurlijk. 'Ze moeten er gewoon allemaal zelf een kopen', riep ik. Waar hij wel om kon lachen.

Om zich voor te bereiden op de opening, had hij het boek al even mogen inkijken. Een van zijn broers - Klaas, die hoofdsteward is - had over zijn schouder meegekeken. 'Hij kende op één na iedereen', vertelde Ekhart. Dat is nog eens clubliefde, want het is niet zo de geportretteerden allemaal uit dezelfde hoek komen. Integendeel. 'Een prachtige dwarsdoorsnede van de aanhang', aldus HCL-directeur Geart de Vries.

Of ik me over de verkoop zorgen moet maken? Ik weet het niet. Zaterdagmiddag zag ik Sander Hacquebord al weer uit het Historisch Centrum Leeuwarden komen met een boekentasje. En dat terwijl hij er vrijdag ook al een had meegenomen, als ik het goed heb.

Ekhart ging in elk geval enthousiast richting stadion, 's avonds. Dat Cambuur daar met 3-1 won zal de stemming alleen maar beter hebben gemaakt.

Van zanger Sido Martens kreeg ik deze link: een opname van zijn Cambuurlied, dat hij speciaal voor mij uit de mottenballen had gehaald. Stadionspeaker Rein de Vries kondigde op zijn prachtige plechtige wijze alle sprekers aan, uitgever en trouwe fan Andries de Haan sprak ook al lovende woorden. Kortom, wie er niet bij was heeft wat gemist en kan de schade alleen nog maar inhalen door het boek te kopen. Ha ha.

25 augustus 2011

Nog een nachtje













Nog een nachtje slapen, dan is het zover. Vanmiddag ga ik de expositie 'De achterban' inrichten in het Historisch Centrum Leeuwarden, morgenmiddag vindt de opening plaats. Huis-aan-huis heeft gisteren het boek en de tentoonstelling aangekondigd en heeft op zijn site het artikel betiteld als 'topstory'. Is het niet alleraardigst?

22 augustus 2011

Gevonden voorwerp


















Op mijn zoektocht naar een handschoenenkastje kwam ik bij kringloopwinkel Estafette oude speldjes tegen. En tussen alle margarine-, benzine- en waspoedermerken stak dit exemplaar. Een koopje, voor €0,20. Leuk voor een (zeer) langzaam groeiende verzameling van fotografie-eigenaardigheden.

Vrijstaand


















De rubriek watkostdat in de Leeuwarder Courant is weer terug in het oude stramien; strakke, vrijstaande foto's zonder poeha er omheen. In de serie vertellen mensen wat ze uitgeven aan hun hobby onder het motto 'het mag wat kosten'. De verleiding was groot veel onderdelen mee te fotograferen, tot aan hele pottenbakovens en terraria aan toe. Maar daardoor werd het beeld rommelig en het portret minder krachtig.

Het ploegje redacteuren dat de rubriek vult, was het met me eens dat we te ver van de oorsprong waren afgedwaald en dus zijn de foto's nu weer zoals bovenstaande. Geen opsmuk, recht voor z'n raap. In de begeleidende tekst melden we zaken als lidmaatschap van verenigingen of de drie andere Solexen die in de garage staan. Dan valt er nog wat te lezen.

Het enige nadeel aan deze foto van Henk Leegstra is zijn Solex... die heeft wielen met spaken. En dus was het vrijstaand maken een hels klusje. Volgende keer het witte laken maar weer mee als achtergrond.

12 augustus 2011

't Is bijna zover



















De uitnodigingen zijn de deur uit, het programma voor de opening van de expositie 'De achterban' is vastgesteld. De boeken komen in de loop van week 34 rechtstreeks van de drukker, dus niets lijkt een succesvolle boekpresentatie en opening van expositie in de weg te staan.

Als een soort voorproefje morgen een Cambuurfan in de Leeuwarder Courant in de rubriek watkostdat. Ronald Spoor vertelt wat hij uitgeeft als fanatiek supporter van de Leeuwarder eerstedivisieclub. En daar komt over twee weken nog €17,50 bij voor 'De achterban, supporters van SC Cambuur'...

8 augustus 2011

Verstilling verstoord













Fotograaf Tryntsje Nauta heeft een serie portretten gemaakt van studenten aan het Willem Barentsz Instituut op Terschelling. Wekenlang leefde ze onder de jongeren aan deze zeevaartschool. Er zitten vooral jongens op, maar ook een handvol meisjes waagt zich aan deze opleiding. 'Ik ken geen enkele zeevrouw die niet met een collega de liefde heeft bedreven', zingt Meindert Talma over deze vrouwen.

Nauta vroeg hem liedjes te componeren bij haar beelden. Talma koos ervoor een eigen bundel te maken, die gaat over de veranderingen in de zeevaart. Hij schreef vooral eigen teksten, maar maakte ook gebruik van een gedicht van Albertina Soepboer en een gedicht van Rodhan Al Galidi. Bovendien 'ripte' hij - zoals hij zelf in de verantwoording vermeldt - stukjes uit interviews met de oude Amsterdamse zeeman Evert Hoedemaker. Deze komen uit een OVT-radiodocumentaire van de VPRO.

De wat nasale stem van Meindert, de verstilde portretten... ze doen denken aan een stilte voor de storm. Het echte leven moet nog beginnen. Aan de andere kant is het al in lijn met het leven op zee, dat stil en eenzaam kan zijn. Vaak heeft een Nederlandse officier slechts een kleine en compleet buitenlandse bemanning aan boord. Qua sfeer passen muziek en beelden bij elkaar.

De portretten van de zeelieden in opleiding, afgewisseld met hun uitzicht op zee en de teksten van Meinderts liederen zijn in 'De zee roept' echter op verschillende paginagroottes gedrukt. Daardoor zie je soms al een arm of een kruin van de ene, achter of boven de kleiner afgedrukte foto's of teksten uit. Ik kon niet ontdekken waarom de een kleiner en de ander groter gedrukt is, al zou het negatiefformaat leidend kunnen zijn geweest. Maar dat klopt dan weer niet overal. Deze vormgeving (door Jelle Post) leidde een beetje af van die verstilling en dat vind ik jammer.

De portretten zijn nog tot en met 4 september te zien in het Fries Museum (di /m zo, 11-17 u).

31 juli 2011

Reclame


















(foto Kees Elzinga)

Even een beetje reclame maken: het boek 'De achterban, supporters van SC Cambuur' is te bestellen via de Friese Pers Boekerij. De voorinschrijving is geopend. Het boek verschijnt in een oplage van 2000 stuks, er zijn ruim 6000 aanhangers van de Leeuwarder voetbalclub. Dus...

Gisteren heb ik tijdens de open dag in het stadion flyers uitgedeeld, waarmee liefhebbers alvast hun exemplaren kunnen bestellen. Op 26 augustus wordt het boek officieel gepresenteerd in het Historisch Centrum Leeuwarden, mijn opdrachtgever. Daar is dan ook een aantal weken een expositie te zien met een selectie uit de foto's.

Degenen die ik geïnterviewd en gefotografeerd heb zijn uitgenodigd voor deze opening. De kersverse wethouder Andries Ekhart zal de openingshandeling verrichten, Sido Martens heeft toegezegd zijn Cambuurlied te komen zingen, stadionspeaker Rein de Vries wil de verschillende programmaonderdelen aan elkaar praten. We maken er een feestje van. Nu nog een aantrekkelijk gast die het eerste exemplaar in ontvangst wil nemen...

28 juli 2011

Donald


















Kent u die reclame nog? Twee mannen aan een tafel (Derek de Lint en Joop Doderer). Derek heeft een verband om zijn hand. Joop speelt met een piepjonge blonde labrador. Zegt Joop: 'Wat is er met je hand gebeurd?' Antwoordt Derek mokkend: 'Donald heeft me gebeten.'

Dit katje is geen labrador, maar ik heb hem Donald gedoopt. Vanmorgen lag het in het Leeuwarder Bos te blazen tegen een terriër die hem aanviel. Ik kon de hond van hem aftrekken, die vervolgens door haar baasje in bedwang moest worden gehouden. Het katje heb ik meegenomen (nadat ik door hem was gebeten), naar zijn drie broertjes/zusjes die we gisteravond al op dezelfde plek hadden gevonden.

Het is weer zomervakantie, kennelijk. Maar om dan je jonge katjes in het bos achter te laten, precies daar waar honden los mogen lopen... niet bepaald het toppunt van diervriendelijkheid. Laffe actie.

23 juli 2011

Mug shot













Deze vakantie had ik mezelf een opdracht gegeven. Ik had een boekje mee, waarin ik mensen met wie we in contact kwamen, iets liet schrijven. Vervolgens maakte ik een portret van ze. Of andersom. Eerst een foto, dan een tekstje. Alleen een adres was ook goed. Big Graham heeft niets in mijn boekje geschreven, maar ik weet zijn commentaar nog wel toen ik mijn camera op hem richtte. 'You're gonne make a lot of money with this. There might be some interest. From Interpol...'

Resultaat
















De Noorderlicht masterclass 2010-2011 heeft resultaat! Behalve dat we een hoop geleerd hebben over ons werk, hoe dat te selecteren, presenteren en onder de aandacht te brengen, moeten we de basis niet uit het oog verliezen. En dat zijn onze foto's. Iedereen heeft werk getoond, laten becommentariëren en daar een minimale selectie van vijf beelden uit gehaald voor dit boek.

Collega Ineke Key heeft alle bijdragen samengebracht als een cadeau voor Marc Prüst en Lars Boering, de organisatoren van de masterclass. Zij lopen nu met ons werk te pronken: trots op hun eerste groep leerlingen. En terecht. Ik ben ook trots, dat ik met deze elf goede fotografen uit Nederland en daarbuiten verenigd ben in dit album.

17 juli 2011

I'm back














Vakantie met weinig internetmogelijkheden zorgde ervoor dat ik even een paar weken uit de lucht was. Maar hier ben ik weer. Te beginnen met een foto van onze eerste vakantiedag, gemaakt in Newcastle. Bij de Millennium Bridge waren tientallen mensen in de weer voor 'charity'. Van de ene kant van de Tyne Bridge tokkelden ze naar de tegenoverliggende oever met daar het conferentiecentrum The Sage. Een best eind over het water. Waar sommige mensen uitbundig van genoten.

20 juni 2011

Hip


















(foto Jeroen Toirkens)

Het gebeurt niet vaak dat ik zelf op de foto sta, maar gelukkig bevind ik me soms in gezelschap van andere fotografen en dan wil het nog wel eens voorkomen dat ik voor een lens beland. Niet als ik het doorheb, maar als ik in gedachten ben. In dit geval, dus.

Jeroen Toirkens - mededeelnemer aan de Noorderlicht Masterclass- heeft deze foto van me gemaakt met de Hipstamatic tool op zijn iPhone. Geweldige trucendoos is dat, die ik beslist ook eens wil gebruiken. Mijn telefoon doet het echter nog prima, en na een paar andere grote uitgaven houd ik het nog even bij dit oude modelletje. Maar misschien kan ik de app ook op mijn iPad gebruiken?

De 'lens' vertekent trouwens enorm. De stapeltjes voor in beeld zijn contactprintjes van 4 bij 8 centimeter ongeveer. Het lijken wel stapels kranten die bij het oud papier zijn gezet!

14 juni 2011

Reisplannen



















foto Jeffrey Silverthorne

'Life's what happens to you while you were busy making other plans', volgens John Lennon. Deze woorden schoten me meteen te binnen bij de titel 'Travel plans' en de foto's van Jeffrey Silverthorne, te zien in Noorderlicht Gallery in Groningen. Silverthorne maakte in de jaren zestig foto's in een mortuarium, zoals die hierboven. 'The woman who died in her sleep', heet deze. En behalve haar zie je er gestorven kinderen, baby's soms nog, die na een autopsie met grote steken zijn dichtgenaaid.

Luguber? Misschien. In elk geval realistisch. Waarom Silverthorne deze foto's heeft gemaakt, vroegen we hem de dag na de opening van de expositie. Wij - deelnemers aan de Noorderlicht Masterclass - hadden de maker een paar uur voor onszelf. 'In de jaren zestig maakte de oorlog in Vietnam veel indruk op me. Het leven van jonge mensen leek geen enkele waarde te hebben, soldaten stierven bij bosjes. Dat was een vorm van sociale pornografie.'

Maar, gaf Silverthorne toe, hij maakte de foto's ook omdat hij nieuwsgierig was. 'En omdat het kon.' Iemand bood hem de gelegenheid en die greep hij aan. Net als dat hij transseksuelen en circusartiesten fotografeerde. 'Iedereen leek toen naar de zelfkant van de samenleving te kijken.'

De expositie biedt overigens meer dan dergelijke directe confrontaties. Als een soort rode draad hanteert hij het verhaal van 'Mister Lotus' die op reis gaat. Een 'coming of age' reis van een jongen die volwassen wordt. Met poppetjes beeldt hij het reizende mannetje uit. Een beetje kinderlijk, maar met een serieuze ondertoon.

Een foto van een paard met doorgesneden hals in een plas bloed confronteert. 'De dood is niet ongebruikelijk', aldus Silverthorne feitelijk. 'Het paard staat symbool voor opoffering. Er moet iets sterven zodat iets anders geboren kan worden.'

Stierengevechten hebben Silverthornes interesse vanwege dezelfde symboliek van bloed, offer en dood. Hij maakte in Spanje een portret van een liggende naakte vrouw die een sigaret rookt. 'Het roken symboliseert de dood en het draadje van haar tampon dat je nog net kan zien, verwijst naar de levenscyclus.'

Na zijn reportagefotografie experimenteerde Silverthorne veel - in de studio - met (bijbelse) symboliek en mythologie. De peer duikt bijvoorbeeld verschillende keren op als symbool van offer, vruchtbaarheid of het lichaam.

'Ik zie niet veel liefde', merkte iemand op. 'Het leven is ook hard. Er is wel tederheid, maar het leven is niet teder. Alleen individuën zijn dat', vond Silverthorne. Die tederheid spreekt uit zijn portretten van kinderen. Die kijken nog relatief onbevangen de wereld in. Zijn boek eindigt met een jongen die je ziet liggen op een bank. 'De jongen kijkt het beeld uit, straalt een zekere sereniteit uit. Zijn speelgoed verwijst naar zijn jeugd, die mogelijk snel voorbij is.'

Veertig jaar omvat zijn oeuvre en deze expositie. Silverthorne zei 'verbaasd' te zijn met de Nederlandse aandacht voor zijn werk. Maar aan de andere kant moest hij bij het zien van (slechts) twee volle zalen constateren: 'is dit het nou'.

12 juni 2011

Omslag













Van Vincent Mentzel verscheen dit jaar een overzicht van veertig jaar fotojournalistiek: Foto Vincent Mentzel. Wat een klus moet dat geweest zijn, om daar een samenhangend geheel van te maken! Het is een heel dik boek geworden, gelukkig, want er is zoveel moois in te bekijken.

De indeling lijkt met een grapje te beginnen: mensen die een NRC Handelsblad vasthouden, lezen of over hun hoofd hebben liggen. NRC, van 1973 tot oktober 2010 werkgever van Mentzel. Maar al bladerend ontdek je dat de foto's steeds zijn gegroepeerd rond een gemeenschappelijk detail: hand onder de kin, armen over elkaar, handen in de zij, armen gespreid, de pose van de bodyguard, sprongen, brillen, ateliers...

Honderden foto's brengen met samenhang en soepele overgangen; uitgeverij d'jongeHond en vormgever Irma Boom hebben er een prestatie van formaat mee geleverd. Letterlijk en figuurlijk. Dat dit lukte heeft natuurlijk alles te maken met het basismateriaal: de foto's van Mentzel. Eerst denk je dat die groepjes afbreuk zullen doen aan de kwaliteit van de individuele foto's, maar al snel blijkt dat de indeling juist onderstreept dat hij steeds oog heeft voor wat een situatie uittilt boven het alledaagse.

Pas bij het zoeken van een illustratie bij dit stukje kwam ik erachter dat het boek met verschillende omslagen is verschenen. Mijn exemplaar heeft de lezende Chinees voorop. Vind ik niet erg, als krantenmens. Maar die van een lachende Beatrix had ik ook heel mooi gevonden!

11 juni 2011

Naarden


















televisiekok en culinair schrijver René Pluijm
(uit serie 'Cooks' van Marie Cecile Thijs)

Het is al weer een week geleden, maar ik wil er toch even op terugkomen. Naarden. Fotofestival Naarden om precies te zijn. Met als hoofdexpositie in de Grote Kerk het drieluik van Koos Breukel, Joost van den Broek en Stephan Vanfleteren. Bij het zien van hun werk vonden collega's Inge Hondebrink, Dick van Aalst en ik: 'hier doen we het voor'. Of althans, we streven ernaar het ook zo goed te doen.

Het werk van de drie sterren hing aan verschillende wanden door elkaar. Dat werkte mooi, ze vormden meer een eenheid dan je vooraf zou denken. Ook in de vitrines met allerlei voorwerpen uit hun persoonlijke archief en verzamelingen vertoonde opvallende gelijkenissen, vond ik. Een liefde voor mensen: gewone mensen, maar ook de buitenbeentjes.

De portretten die Marie Cecile Thijs maakte van 'cooks' paste er qua sfeer goed bij. Mooi licht, prachtige styling en goede blikken. Het Engelse woord 'composed' schoot me hierbij te binnen: gecomponeerd en 'beheerst'.

De fotoverhaaltjes van Susanne Reuling over geluk konden ook wel, maar de kleurige 'collages' van Lieve Prins verbaasden me. Daar had ik een andere plek voor gezocht. En waarom niet de hele kerk voor Joost, Koos en Stephan? Had makkelijk gekund.

Verder gedrieën Naarden doorkruist. De Gele Loods was me te vol, dat deed de fotografen die er hingen geen recht. Ook Bastion Oranje herbergde veel fotografen tegelijk. Misschien had de keus verder beperkt moeten worden?

In elk geval vond ik het raar om op verschillende plaatsen archiefbeelden (Spaarnestad) te zien en echt oude foto's uit National Geographic: niet bepaald de 'actuele stand van zaken in de Nederlandse fotografie' (citaat van website festival). De ruimte hiervoor had besteed kunnen worden aan hen die nu zo'n krap plekje hadden...

5 juni 2011

Commentaar














Wie er op deze foto staan, zal ik zo vertellen. Belangrijker voor mij is dat de dummy van mijn Cambuurboek hier te zien is, linksonder in het hoekje. Gastdocent David Birkitt (DMB Media) heeft er - tijdens de laatste sessie van de Noorderlicht Masterclass - al naar gekeken en een aantal steekhoudende opmerkingen gemaakt.

Positief: sterke portretten (sterker dan je stadionshots), met goede 'editing' en 'typography' valt hier wel een boek van te maken. 'It's all in there.' Met zijn tips voor het promoten van je werk moet het ook lukken het onder de aandacht van kopers, belangstellenden en eventuele nieuwe opdrachtgevers te brengen.

David kijkt hier naar het werk van Inge Hondebrink. Achter haar staan de Zweedse fotograaf Joakim Roos (met bril) en Jeroen Toirkens (Nomad).

Opzet














De personen in mijn boek over de achterban van SC Cambuur hebben soms een verband met elkaar: vader en dochter, kind en organisatoren Kidsclub-activiteiten. Ik wilde er daarom voor zorgen dat ze in de goede volgorde in het boek komen te liggen, en dat de foto's hun verhaal ondersteunen. Een hele puzzel, waarvoor ik twee werkbladen in de Blokhuispoort nodig had. En dan bleven er nog twee akelig dikke stapels over van proefprintjes die ik niet gebruikte.

Op een gegeven moment had ik een acceptabele volgorde, bleek dat ik niet pagina's had geteld, maar spreads. Dus twee keer zoveel foto's als ik kwijt kon. Dat betekende rigoureus ingrijpen. En minder letterlijk de interviewtjes illustreren, maar soms ook kiezen op compositie of kleur.

Prints van de pagina's gingen mee naar Groningen, voor de laatste sessie van onze Noorderlicht Masterclass. Heel spannend om het geheel voor te leggen aan mijn kritische collega's en (gast)docenten.

25 mei 2011

Is het wad?













(foto Hans Sas)

De Waddenzee is een prachtig natuurgebied dat velen inspiratie biedt. Ha, dat rijmt, zonder dat ik dat zo bedoelde. Maar zonder gekheid... veel kunstenaars en fotografen (die zich soms ook kunstfotografen noemen) leven zich uit op het vastleggen van de zee, de kwelders, de vuurtorens en andere opvallende elementen.

Vier van hen - allemaal met het predikaat Waddengoud - exposeren in de Blokhuispoort. Tussen het wrakhout en de scheepstouwen, want daarmee hebben ze hun expositie ingericht. Hun foto's geven weer hoe mooi het wad kan zijn, maar zijn de foto's wat?

Is een foto van een theatervoorstelling kunst terwijl de belichting en aankleding door het gezelschap worden gedaan? Is een foto van een mooi landschap automatisch mooi? Persoonlijk vind ik dat een fotograaf iets van zichzelf moet toevoegen. Tiede Tolsma deed dat een paar jaar geleden in zijn foto's van de wadden. De fotografen van Waddengoud slagen daar niet in.

Hun foto's van golven, zonsondergangen, vuurtorens (soms uit de lucht) en zeeweringen blijven registrerend, maar zijn nauwelijks persoonlijk. Geen bijzondere standpunten (of je moet luchtfoto's daartoe rekenen), geen opvallende uitsnedes. Veel (amateur)fotografen doen het zo, net zo goed en mogelijk beter.

De presentatie maakt het evenmin beter. Grote prints op canvas zitten rommelig op hun frame. De print loopt soms half over de rand door. Niet erg als je er een baklijst omheen doet, maar wel slordig als je de foto's zo ophangt. Afdrukken als een soort spandoeken die met elastieken in ruw houten frames hangen en daar 750 euro voor vragen... Het is 'm niet.

23 mei 2011

Teleurgesteld














Deze foto is een pleister op de wonde. Dirk staat er prachtig op. Want wat kan hij goed poseren, deze kat. Bazin Trienke kon hem overal neerzetten of leggen en hij bleef keurig wachten tot de foto was gemaakt. Tijdens de binnenkijkreportage die ik maakte voor de Leeuwarder Courant dook hij geregeld op. Tevreden met zijn oogjes dichtgeknepen op schoot bij Trienke, of dartelend door de tuin.

Maar in Wonen & Co van afgelopen zaterdag stond niet een van deze geslaagde foto's, alleen op de voorpagina hing hij in de armen van baasje Sido. 'Dirk was wel een ietsiepietsie teleurgesteld dat-ie nou net achterom keek op de enige foto waarop-ie te zien was, maar ja, katten zeuren altijd', schreef Sido mij. 'En jij houdt van honden.'

Eigenlijk voelde ik wel met Dirk mee. Hij had zo zijn best gedaan. En al houd ik van honden (vooral van mijn eigen), ik wil hierbij toch iets goedmaken. Deze is voor jou, Dirk!

18 mei 2011

Daguerre


















In de loop der jaren heb ik al verschillende exposities van groepen amateurfotografen mogen zien. Landschappen voeren de boventoon, ook spiegelingen op glimmende oppervlakken en 'fraai lijnenspel' van moderne gebouwen zijn favoriet. Dat niet alle leden van dergelijke clubs dezelfde beelden maakt, bewijst deze foto. Een raadselachtig silhouet tegen een tweekleurig doek.

Er is hier geen sprake van bijzonder gebruik van filters, want het rood lijkt op te trekken in de vezels van het weefsel. Er gaat een zekere dreiging van uit. Aan de andere kant lijkt de persoon erachter niet aangedaan of verontrust. Mooi hoe je als kijker daardoor de gelegenheid krijgt je eigen verhaal erbij te bedenken.

De foto maakt deel uit van de expositie Daguerre 1891-2011, die t/m 22 mei in de Noorderlicht Gallery in Groningen te zien is, en dit weekeinde in Oosterwolde (Kunstcafé) als 'Kiek of kunst'. Daguerre is de naam van de op een na oudste amateurfotografenclub en die bestaat dus 120 jaar.

9 mei 2011

Achter



















Tjonge, wat lag ik achter. Al tijden geen berichten meer gepost. Nou bij deze dan. Vanmorgen wat extra tijd overgehouden, omdat ik mijn lessen aan de Fotoacademie Groningen heb afgelast. Mijn twee leerlingen zouden me vanmorgen geen werk kunnen laten zien, dus dan valt er niets te bespreken.

Daarom heb ik mijn website een kleine update gegeven en kan ik nu deze blog bijwerken. Op mijn site heb ik de serie 'slaapplek' toegevoegd die ik maakte naar aanleiding van mijn toevallige ontmoeting met een 'slaper' in het Leeuwarder Bos. Inmiddels zijn deze plekken overgroeid door fluitenkruid en zevenblad. Ook mooi, maar daar ga ik binnenkort wel weer foto's van maken. Die ik dan ook weer hier kan laten zien.

21 april 2011

Nuttig en aangenaam



















Het is de laatste dagen razend druk en daardoor kom ik er nauwelijks aan toe dit blog bij te houden. Naast de vaker genoemde activiteiten had ik gisteren ook een afspraak met een aantal collega's in café Scooter's voor een verhaal in de zaterdagkrant. We deden mee aan een pubquiz.

Ons was verteld dat het vooral over muziek zou gaan, maar dat bleek een misverstand. Er was weliswaar een muziekronde over tunes van James Bond-films, maar verder betrof het een algemene kennisquiz. Voor de tweemaandelijkse popquiz mogen we ons 13 mei melden.

Ons team eLChica's genaamd bracht het er niet slecht af. Halverwege de avond stonden we tot onze verbazing gedeeld tweede en lieten daarmee elf teams achter ons. En dat terwijl sommige deelnemers al zes jaar ervaring hebben. We hadden al lol, maar nu vermaakten we ons nog meer. Bij elke tussenstand steeg ons vertrouwen, want we bevonden ons stevig op die tweede plek.

Ook in de einduitslag was dat nog het geval en dan zonder medestanders. Jammer, want het applaus en de enorme zak spekjes (voor de nummer laatst) ging daarmee aan onze neus voorbij. Maar we gingen wel naar huis met pakken koekjes, chocoladelollys en een citronella kaars. Waarmee we opnieuw het nuttige met het aangename konden verenigen.

15 april 2011

Uitbreiding


















De Friese Camera is uitgebreid. Het groepje fotografen dat elkaar met een zekere regelmaat treft om van gedachten te wisselen over fotografie in het algemeen en elkaars werk in het bijzonder was gisteren weer bijeen. Dit keer waren van de partij: Dolph Kessler, Linus Harms, Titeke Postma en ondergetekende. Marijke van Ruiten moest verstek laten gaan.

Vijf is een mooi aantal: niet te veel, niet te weinig. Op een avond hebben we voldoende tijd om van ieder van ons iets te bespreken, mocht het voorkomen dat iedereen iets meeneemt. Ik kon de twee nieuwkomers mijn foto's van Cambuur laten zien. Weliswaar is de serie inmiddels al weer behoorlijk gegroeid, maar ze kregen zo toch een indruk. Onze conclusie: opmaak wordt nu belangrijk, mogelijk ook bij de selectie van de foto's. Het is zaak een goed concept te vinden en wel snel...

14 april 2011

Royal Mail



















Het is maar druk de laatste tijd. Mijn tweede stagiaire - Josefine Witzke - stond voor toelatingstoetsen bij de Fotovakschool in Amsterdam en de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht. Dus die had hulp nodig. Ik begon deze week met lesgeven in de fotojournalistiek aan de Fotoacademie in Groningen. En ondertussen ben ik met een soort eindsprint bezig voor het boek over de achterban van Cambuur.

In al deze drukte verscheen daar plotseling en toch nog onverwacht het bericht dat er post was uit Groot-Brittannië. Weken geleden meldde de P.G. Woodhouse Society zich bij de Friese Pers Boekerij, uitgever van ons boek 'Zwarte magie/Black magic'. Of ze een exemplaar konden sturen naar hun beschermvrouwe Camilla Parker Bowles, duchess of York, omdat die haar interesse had uitgesproken voor het Friese paard.

Vanuit Nederland stuurden ze ons boek die kant op, met een persoonlijke noot van schrijfster Elisabeth Post en mij. Ik rekende op een bedankje, maar dat bleef lange tijd uit. Tot deze week.

Via diezelfde sociëteit ontvingen we een koninklijk briefje van Camilla herself. Deels getypt, maar ook handgeschreven. Ze bedankte hartelijk voor het boek en verheugde zich op het lezen over de Friese paarden; 'what wonderful creatures they are'. Ze sloot af met: 'This comes with my best wishes to you both'. In zwierige letters ondertekend met 'Camilla'.

3 april 2011

Schoolreisje


















De praatgroep en visclub van Cambuur reisden vrijdag naar de uitwedstrijd BV Veendam-SC Cambuur. Dat had in een uurtje gekund, maar de vrienden maakten er een schoolreisje van. Met schalen vol hapjes, bier, fris en een borrel. En ik mocht mee.

De buschauffeur nam op de heenweg een toeristische route. Over Wartena, Nijega, Surhuisterveen, Opende, Frieschepalen, Veenhuizen, Norg, Tynaarlo en Zuidlaren. Een mooi tripje met de nodige grappen en grollen, spannende passeeracties, rook- en plasstops. In Zuidlaren deden we een Chinees aan, die een goede klant had aan de groep van 27. 'Frans Bauer is er ook', zei een grappenmaker tegen twee vrouwen die mee waren. Zingend heupwiegden ze naar de andere kant van het restaurant, maar zonder succes. Het was immers 1 april.

In Veendam mocht de groep op de hoofdtribune zitten. De overige Cambuuraanhang zat voor het grootste deel in het uitvak. 'De kooi', zoals sommigen het noemen. Ik had van een aardige Veendammedewerkster een dienstkaart gekregen en mocht alle hekken passeren met mijn camera. Wat weer een nieuwe serie foto's opleverde voor het boek over de achterban...

28 maart 2011

Serie


















Het Volkskrant magazine heeft elke week een pagina met ingezonden foto's van lezers. Op zaterdag maakt de redactie het onderwerp van de week bekend, lezers moeten dan voor maandagmiddag hun bijdrage mailen. Begin februari heb ik meegedaan in de categorie 'wat staat er bij u op de trap'.

Bij ons zijn dat drie beeldjes: een houtgesneden meisje uit Noord-Italië (gekregen van een nicht van mijn moeder die in Los Angeles woont, maar die jaren geleden op een reis door Europa ook bij ons op bezoek kwam), een Madonna van Malta met weer voorspellende gaven en een Maria van Madeira.

We hebben ons voorgenomen een aanvulling op dit drietal te zoeken. Wel op vakantie, dat is de ongeschreven regel. Afgelopen weekeinde waren we in Triër, een stad met veel heiligenbeelden in nissen, gevels en kerken. Maar geen winkel of stalletje waar we een vierde heilige vonden voor onze trap. Ook het dorp Kordel - met deze Mariagrotte - bood geen soelaas. Voorlopig blijft het dus bij een trio.


















(het trio dat het Volkskrant magazine haalde)

24 maart 2011

Schrik










Vorige week - tijdens een wandeling met de hond - schrok ik me een hoedje. Tussen de bomen lag een paar gymschoenen, waar nog sokken en blote benen in staken. Eerst vermoedde ik dat een hardloper onwel was geworden. De man droeg een gifgroene onderbroek, wat dan weer vreemd was. Iemand die onwel wordt, kleedt zich niet eerst half uit...

Hamish en ik besloten de zaak van wat dichterbij te bekijken. De man lag op zijn buik op een deken of slaapzak, met de capuchon van zijn trui op en zijn armen over zijn hoofd gevouwen. Leefde hij nog? Ik bleef op enige afstand, niet wetend wat te doen. Een verslaafd opschrikken? Een dode vinden? Hamish snuffelde even aan de man en liep verder. Wat betekende dat?

Ik liep weg, maar was er niet gerust op. Na overleg met het thuisfront toch nog een keer gekeken. Lag nu zijn voet anders? Van wat dichterbij zag ik 's mans ribben rustig op en neer gaan. Hij ademde nog. Toch een gekke plek om te gaan liggen. En dan zo half ontkleed, terwijl de temperatuur daar geen aanleiding toe gaf.

Jammer dat ik geen camera bij me had, dacht ik later. Dat beeld van die blote benen en die gifgroene onderbroek waren - nu de toestand onschuldig leek - beslist een foto waard. Dus stapte ik zaterdagmorgen vergezeld van hond en gewapend met verrekijker en camera het bos door. Dit keer geen slapende figuren, wel mooie ochtendmist.