Het is al weken een dagelijks terugkerend ritueel: duizenden spreeuwen verzamelen zich voor de nacht in de Houtwiel bij Feanwâlden. Het zijn er echt onnoemlijk veel. De ene avond zitten ze vooral in bomen of op elektriciteitsmasten voor ze zich in het riet en de struiken laten vallen. De andere keer vliegen ze langere tijd boven het natuurgebied en maken ze prachtige figuren. Vooral als slechtvalken proberen een prooi te bemachtigen en de vogels uit elkaar drijven.
Er zijn fotografen die hier - net als de spreeuwen - haast dagelijks komen en inmiddels een enorm archief hebben opgebouwd. Johannes Bosgra won al verschillende prijzen met zijn serie 'Murmurations'. Laura Zwaneveld verkoopt werk waarin de spreeuw(en) een belangrijke rol spelen. En Marcel van Kammen zoekt nog altijd naar die ene witte spreeuw, die hij ooit wist te spotten tussen al die zwarte gevederde vriendjes.
Ik probeer af en toe ook de mooie bewegingen vast te leggen, maar niet met het idee dat ik er iets mee moet. Dat geeft wat meer rust, en het biedt ook de gelegenheid gewoon te kijken en te genieten. Want het is prachtig. Niet alleen om te zien, maar ook om te horen. De groepen die vlak boven je hoofd vliegen, soms rustig, soms met veel vaart. En dan dat pruttelende geluid...
In het Fries heet een spreeuw 'protter'. Dat lijkt een onomatopee, een klanknabootsing als naam. Maar het Friese woord voor 'veel' is 'in protte'. En dat past dan ook weer heel goed bij zo'n zwerm spreeuwen.
