23 november 2014

Een 'normale' ster














Gisteren was hij nog op tv, donderdag al in de LC en vandaag op mijn blog. Maurice Brenkman, schilder uit Akkrum en deelnemend kunstenaar aan 'Sterren op het doek' bij Omroep MAX. Brenkman was een van de drie schilders die Seth Gaaikema mochten portretteren, terwijl die werd geïnterviewd door presentator Hanneke Groenteman.

Het was een bijzondere uitzending, omdat duidelijk was dat Gaaikema een broos en breekbaar man was geworden. Nog sterk van geest, maar zwak van lijf en leden. De eerste uitzending had hij maar weinig conditie om lang te poseren. En de tweede bijeenkomst, waarop hij uit de drie kunstwerken er één mocht kiezen, was een aantal keer uitgesteld. Kort na de opnames van het programma overleed hij.

Maar niet nadat hij een keuze had gemaakt uit het werk van de drie kunstenaars. Brenkman was niet de gelukkige. Maar Gaaikema prees hem wel om zijn gebruik van de donkere achtergrond. 'Dat ben ik wel, maar dat is privé', vond de cabaretier.

Brenkman interesseert zich in de vraag wat 'normaal' is. Hij koos ervoor Gaaikema te schilderen met bijzonder licht in zijn gezicht en op de grijze krullen, maar zonder theater als achtergrond. 'Hij zei in het interview dat hij niet bang was voor het donker en altijd op zoek was naar het licht. Daar kon ik iets mee.'

Gaaikema koos voor het werk van Astrid de Winter, de twee andere portretten worden voor een goed doel geveild via www.wiebiedtermeer.nl.

10 november 2014

Toevalstreffer




















Vandaag had ik een bijzondere toevalstreffer. En dan bedoel ik niet deze foto, al is dat een snoepje. Nou ja, het hondje dan.

Met collega Elisabeth Post was ik bij de Nimrod, de landelijke jachthondenproef voor de beste honden van Nederland. Voorjagers kunnen zich niet zelf aanmelden, ze worden gevraagd. En hun deelname is aan bepaalde eisen verbonden, in elk geval moet de hond al de nodige prestaties hebben geleverd. Wat erop neerkomt dat maximaal achttien van de beste jachthonden uit het land aan de start verschijnen.

In de morgen waren Elisabeth en ik druk met de verkoop van programmaboekjes. Het ging ons bijzonder goed af, al zeggen we het zelf. Het geld stroomde binnen.

Maar in de middag waren we actief voor de Leeuwarder Courant. Samen zouden we een (foto)verslag maken. Vergelijkbaar met de manier waarop ze samen Dan Brown interviewden, vorig jaar rond deze tijd.

Er was voor mij weinig gelegenheid dichtbij de proeven te komen. Om de deelnemers niet te storen, werd ook publiek op een redelijke afstand gehouden. Ik kreeg echter toch de kans met andere (geaccrediteerde) fotografen in een hoekje van de startplek te staan op proef B. Net op het moment dat Wim van Loenen uit Kortenhoef en zijn hond Puck daar in actie kwamen.

De hond had al twee proeven glansrijk doorstaan. Van Loenen leek uiterst kalm, maar toen het tweede van de drie apporten binnenkwam, maakte hij al een vreugdedansje. Dit kon niet meer stuk. Hij had in elk geval zijn AA-diploma binnen. Een superprestatie.

Toen Puck ook het derde en daarmee laatste apport keurig afleverde, ging hij voor haar op de knieën en barstte in tranen uit. Ook in het publiek pinkten bekenden tranen weg. Wat een rustige hond, en zo'n vrijwel stille voorjager. Uitstekende combinatie.

Achteraf vertelde Van Loenen dat hij twee jaar geleden al was gevraagd om met deze hond deel te nemen. Hij had toen bedankt. 'Ik stond toen te trillen toen ik de telefoon ophing. Wat had ik gedaan.' Uiteraard kon hij toen niet weten, dat hij twee jaar later opnieuw een kans zou krijgen aan dit bijzondere evenement mee te doen. Maar zijn intuïtie had hem niet bedrogen. Puck was toen waarschijnlijk nog te jong. Dit keer won hij met haar ook het eindklassement.

En ik - die maar één deelnemer van dichtbij had gefotografeerd - had mijn eigen toevalstreffer. Zie de LC van dinsdag 11 november.

(op de foto de Duitse staande hond langhaar Toamfor van Miriam van der Heijden uit Breda.)