24 maart 2011

Schrik










Vorige week - tijdens een wandeling met de hond - schrok ik me een hoedje. Tussen de bomen lag een paar gymschoenen, waar nog sokken en blote benen in staken. Eerst vermoedde ik dat een hardloper onwel was geworden. De man droeg een gifgroene onderbroek, wat dan weer vreemd was. Iemand die onwel wordt, kleedt zich niet eerst half uit...

Hamish en ik besloten de zaak van wat dichterbij te bekijken. De man lag op zijn buik op een deken of slaapzak, met de capuchon van zijn trui op en zijn armen over zijn hoofd gevouwen. Leefde hij nog? Ik bleef op enige afstand, niet wetend wat te doen. Een verslaafd opschrikken? Een dode vinden? Hamish snuffelde even aan de man en liep verder. Wat betekende dat?

Ik liep weg, maar was er niet gerust op. Na overleg met het thuisfront toch nog een keer gekeken. Lag nu zijn voet anders? Van wat dichterbij zag ik 's mans ribben rustig op en neer gaan. Hij ademde nog. Toch een gekke plek om te gaan liggen. En dan zo half ontkleed, terwijl de temperatuur daar geen aanleiding toe gaf.

Jammer dat ik geen camera bij me had, dacht ik later. Dat beeld van die blote benen en die gifgroene onderbroek waren - nu de toestand onschuldig leek - beslist een foto waard. Dus stapte ik zaterdagmorgen vergezeld van hond en gewapend met verrekijker en camera het bos door. Dit keer geen slapende figuren, wel mooie ochtendmist.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten