24 februari 2013

Zonnige werkplek














Er wordt wel gezegd dat fotografen die voor makelaars werken de voorkeur geven aan een beetje grijs weer. Dat ze liever geen zon willen. Alleen maar lastig.

Nou, als ik een betonnen ruimte moest verkopen, dan wist ik het wel. Dan toch liever zon! Zo zie je tenminste dat er licht binnen valt en veel ook. En de verdieping ziet er zo een stuk vriendelijker, en in mijn ogen, aantrekkelijker uit. Hier valt toch een prachtige werkplek van te maken?


21 februari 2013

Schommel



















Wonen aan de Eewal in Leeuwarden was voor Serge Hollander een verre toekomstdroom. Tot hij en zijn partner Bente van Berkum zes jaar geleden een tip kregen...

Nieuwsgierig hoe het is om te wonen in het centrum van Leeuwarden? En naar wat je kunt maken van een voormalig pakhuis? Lees het zaterdag in de Leeuwarder Courant, want dan staat mijn binnenkijkreportage (tekst en foto's) in de bijlage Wonen&Co.

Hier alvast een voorproefje en de voorpagina: dochter Halle in haar schommel.

18 februari 2013

Profielfotodag




















In 94 procent van de gevallen bekijken potentiële werkgevers de profielfoto's van sollicitanten op internet. Werkzoekenden zijn er nog niet voldoende van doordrongen dat werkgevers hen googelen en dat ze dus met hun profielfoto de belangrijke eerste indruk maken.

Kan jouw profielfoto de kritische blik van een nieuwe werkgever doorstaan? Wil je een professionele profielfoto, die de juiste uitstraling heeft?

Vrijdag 22 februari draai ik proef met mijn Profielfotodag. In mijn cel 2.29 in de Blokhuispoort heb ik dan mijn studio ingericht voor een profielfotoshoot.

Voor de scherpe prijs van €45 heb ik 20 minuten de tijd voor je. Dat is ruim voldoende om verschillende poses en outfits te proberen. Uit de foto's kiezen we gezamenlijk de beste (maximaal 3), die ik vervolgens voor je bewerk. Het enige wat je dan nog hoeft te doen is de profielfoto uploaden naar je profiel!

Belangstelling? Meld je aan via gitte@profielfotodag.nl!

12 februari 2013

Bedrieglijke eenvoud














(foto Joakim Eneroth)

School Gallery toonde tijdens Paris Photo een paar foto's van Joakim Eneroth. In vrij lege landschappen hangen of drijven voorwerpen met een felle kleur. Deze schommels met rode zitjes bijvoorbeeld. Of een oranje zwemband of juist een knalgroen luchtbed op een meer. Ze waren afkomstig uit de serie 'Short stories of the transparent mind'.

De kleuren lijken overdreven. Het licht is bijzonder. Een heel donkere achtergrond, door gebruik van flits of andere belichting. Eenvoudige voorstellingen waar iets onheilspellends vanuit gaat.

Wat gebeurde hier een paar uur geleden? Speelden er kinderen? Aan het gras te zien, kan dat wel eens lang geleden zijn. Onder de schommels geen sporen van intensief spel. Zijn deze schommels dan symbool voor de jeugd die voorbij is? Proberen ze iets anders, veel ernstigers op te roepen?

Hetzelfde gevoel roepen de drijvende voorwerpen op. Wie lag er op het luchtbed te dobberen toen de zon nog scheen en hoe lang is dat geleden? Was dat wel op deze plek, of is het gevaarte al een tijd onderweg? Is het hier aangespoeld? Alle andere sporen van mensen zijn immers verdwenen...

Achter de bedrieglijke eenvoud van deze foto's gaat iets anders schuil en dat maakt ze interessant, vind ik.

8 februari 2013

Bevroren miniaturen
















(foto Pentti Sammallahti)

Dit is weer even zo'n moment waarop ik terug kijk op wat ik het afgelopen jaar heb gezien en waar ik nog wel even bij stil wil staan. Morgen kan ik mijn gerepareerde analoge middenformaatcamera ophalen. Daar past dit beeld wel bij.

Het is van de Pentti Sammallahti, die bijna werd geboren als fotograaf. Zijn grootmoeder was Hildur Larsson, een Zweedse fotograaf voor de Finse krant 'Kaiku'. Pentti groeide op tussen haar beelden. Zijn vader nam hem - toen hij negen jaar oud was - mee naar de expositie 'Family of man', van curator Edward Steichen. Meteen wist Pentti wat hij de rest van zijn leven wilde doen.

In 1964 werd hij lid van de Helsinki Camera Club. In zijn boek 'Here, far away' staat zelfs een foto uit die tijd. Hij was toen veertien. Zes jaar later had hij zijn eerste solotentoonstelling. Op Paris Photo zag ik een paar van zijn foto's. Kleine zwartwit miniaturen, verstild en ook weer niet.

In zijn straatbeelden komen dieren en mensen voor, die soms best druk zijn met iets. Maar op een of andere manier weet hij ze zo vast te leggen dat ze in die 'bevroren' vorm iets tijdloos krijgen. Alsof ze altijd zo zullen blijven staan, en we ze precies in die houding zullen aantreffen als we de plekken bezoeken die hij heeft gefotografeerd.


1 februari 2013

Hiphopfotograaf












Allysa Stotijn, Postman
(foto Joris Kalma)


Hij staat nog maar aan het begin van zijn carrière, maar een vergelijking met een van Nederlands bekendste fotografen Anton Corbijn dringt zich op. Ook die was als Zeeuwse jongen zelfverzekerder met een camera dan zonder. Ook die fotografeerde zijn favoriete muzikanten, net als Joris Kalma uit Leeuwarden.
In het dagelijks leven is Joris Kalma (24) een wat verlegen jongen. Maar als hij ‘een camera voor zijn hoofd’ heeft, weet hij wat hij wil. Dan durft hij meer en wijst soms muzikanten terecht. ‘Ik weet dan wat ik kan. Ze moeten dan gewoon doen wat ik zeg.’
En het zijn niet de minsten die hij voor zijn lens krijgt. Pete Philly, Brainpower, Kraantje Pappie, Postman, The Proov. Allemaal hiphop-artiesten, meest mannen. Sommigen zien er vervaarlijk uit en bezigen stevige teksten. Wie Joris ziet, zou kunnen denken dat ze hem zomaar wegblazen. Als een pluisje. ‘Het lijken wel macho's’, geeft Joris toe. ‘Maar de meesten zijn aardig, je kunt een gewoon gesprek met ze beginnen.’
Joris houdt van hiphop, hij ging al veel naar concerten. Toen hij de opleiding photonica in Drachten deed, nam hij steevast zijn camera mee. Toen Houseofhiphop.nl vrijwilligers zocht die voor de site foto's wilden maken, meldde Joris zich dan ook aan. Als fotograaf kwam hij zo dichterbij het podium en meer achter de schermen. House of Hiphop regelt nog wel eens afspraken voor hem, maar tegenwoordig benadert hij artiesten veelal zelf.
Met een serie over Pete Philly en Perquisite won hij op school een Fotonica-Award. Ook het portret van Kraantje Pappie met een schuurmachine is uit zijn beginperiode. ‘Ik vroeg hem waar hij veel tijd doorbrengt en hij zei ‘op kantoor’. Daar wilde ik hem fotograferen, maar hij was aan het verbouwen. Toen heb ik hem zover gekregen dat hij daar voor me poseerde.’
Portretten schiet Joris meestal na de concerten. ‘Dan hebben de muzikanten tijd.’ Maar het liefst gaat hij langer met ze op stap. ‘Ik benader ze nu met de vraag of ik een dag met ze mee mag. Dat is leuker voor de variatie en geeft meer diepgang.’ Zo mocht hij met The Proov naar de studio en trok hij een dag op met Postman.
Zijn foto's zijn digitaal geschoten en hij houdt ervan ze te bewerken. Voegt veel contrast en scherpte toe, verandert de kleuren of laat die (grotendeels) weg. ‘Elk onderdeel van de foto bewerk ik apart: T-shirt, gezicht, pet.’ Dat omzetten naar zwartwit is soms noodzakelijk, vindt Joris. ‘Vooral zalen met led-licht zijn vreselijk. Dan krijg je een kleurzweem over de artiesten die je er moeilijk uit kan halen in de nabewerking.’
Als hij fotografeert staat Joris bovenop zijn onderwerp. Hij gebruikt geen toeters van lenzen, houdt daarom van kleine zalen waar je dicht bij de artiesten kunt komen. ‘Zoals Simplon in Groningen of de Melkweg in Amsterdam.’
Hij heeft nu een fotoboek samengesteld, een portfolio waarmee hij de wereld wil laten zien wat hij kan. Precies drie jaar reisde hij het hele land door van concert naar concert. ‘De laatste (jongste) foto is ook van Pete Philly. Dat vind ik leuk, de cirkel is zo rond.’

(Dit verhaal verscheen maandag 28 januari in de Leeuwarder Courant)