28 december 2012

Duncan has arrived



















Our new dog Duncan has arrived today. We've picked him up at the breeder's, who had to swallow a few tears when handing him over to us. But our Hamish has been really kind to him, welcomed this new creature into his home, so I think he will forget about his mother, gran, brothers and sisters in no time.

We're confident that this dog is going to give us as much pleasure as our Hamish. And that they will be the best of friends soon. Already Duncan is challenging Hamish, trying to get close to him for comfort. Hamish is like the big brother anyone would like. He's just putting a paw on the little one's head and let's him get away with murder.

With Duncan I wish you all the best of times. Happy New Year!

18 december 2012

Moe paard















(foto Charlotte Dumas)

Onlangs vertelde iemand me over haar ervaringen bij een workshop waarbij ze met paarden had 'gespiegeld'. Bij de kennismaking met het eerste paard had ze vrij snel contact weten te leggen. Het dier reageerde makkelijk en wilde wel met haar meelopen.

Het tweede paard waarmee ze een opdracht moest doen, was niet zo gewillig. Ze aaide hem, sprak hem even ernstig toe maar hij wilde niet mee. 'Dit gaat niet werken', was haar conclusie. 'Heb je er alles aan gedaan?', vroeg de cursusleider. 'Ik vind van wel', vond mijn kennis. 'Ik denk het niet', kreeg ze als weerwoord.

Ze kreeg genadeloos de spiegel voorgehouden. Haar doortastende manier van werken, haar voortvarendheid, sloeg niet aan bij dit tweede paard. Ze moest voorzichtiger en rustiger te werk gaan, met meer geduld en uitleg. Toen ze het opnieuw probeerde, lukte het wel het dier te overtuigen. 'Daar heb ik veel van geleerd', zei ze na afloop. 'Soms moet ik me meer in mijn klanten verplaatsen en niet - met mijn kennis - denken dat iedereen weet waar ik heen wil.'

Ik dacht meteen aan dit verhaal toen ik in het Institut Neerlandais (tijdens Paris Photo) het verhaal van Charlotte Dumas hoorde over de paarden van Arlington National Cemetery. Die zijn hele dagen in de weer, doen acht begrafenissen op een dag op deze militaire begraafplaats.

Terugkerend thema in het werk van Dumas is de band tussen mens en dier. En die band is heel sterk tussen mens en paard. Ze fotografeerde en filmde de dieren 's avonds, als ze slapen of nog net niet. Na zo'n lange dag hebben ze veel moeten verwerken. Behalve lichamelijk moet hen dat ook emotioneel uitputten. Dat zie je niet alleen, je voelt het vooral. Deze paarden zijn moe.

16 december 2012

Naar huis




















(foto Zoltán Jókay)

Met een paar foto's en citaten wist Zoltán Jókay mij in te pakken. 'Everything was better while my husband was still alive' noteert hij naast de foto van een oude dame die een sigaret rookt aan een keukentafel met zo'n gebloemd zeiltje.

'Mrs. Stern was a movie actress in the thirties' en 'She now lives in a one-room apartment, clinging to the memories that still remain with her'. En bij een andere dame: 'Mrs Fein keeps saying: Once I was very popular'.

Bij bovenstaande foto hoort de volgende tekst: 'In 1942, Mrs Licht was eighteen, and still living at home. Her father made apple wine from meadow orchard apples. Nobody ever drank the stuff until the Russians came'.

De foto's maken deel uit van de serie 'Mrs. Raab wants to go home', die was te zien bij Sabine Schmidt Galerie uit Keulen tijdens Paris Photo. Jókay schrijft op zijn website dat hij jarenlang als ongediplomeerd sociaal werker in een achterstandswijk zijn brood verdiende. 'Then the management changed, the company got a new logo, and I was made redundant.'

De serie begint met foto's uit de wijk waar hij werkte. De mensen zijn er arm, ze drinken te veel, sommigen kunnen lezen noch schrijven, maar een ding hebben ze allemaal gemeen: ze zijn eenzaam.

'But then, moving to a home for elderly, you lose even the last remains of the life you have lived. Your autarky has gone, and you are depending on the help of people that are organized by shifts. No choices left. The end of the line.' Een deel van de serie maakte hij in zo'n 'huis'.

Hoewel zijn Engels wat hakkelig is, hebben zijn teksten een indringend soort achteloosheid. Net als zijn fotografie. Die met heel simpele onderwerpen heel grote dingen zegt. Ik ben een fan.

14 december 2012

Mickey



















Soms  kom je ze zomaar op straat tegen, van die situaties die je niet zelf had kunnen bedenken. Zoals deze, met groene 'pantoffels' en gele oren, een tasje van LOFT en een big smile. Gezien in Parijs. Alsof hij weet dat hij daar als een Mickey op de foto komt!

10 december 2012

Mystery hour



(foto Marion Tampon-Lajarriette)

'L'heure mysterieuse' (mystery hour) heet de serie van Marion Tampon-Lajariette. En die titel is vrij letterlijk bedoeld. In Galerie Dix9, Parijs, ontving ze een aantal vrienden, ver na sluitingstijd. Tijdens dit nachtelijk uur legde ze hun bewegingen vast met een infrarood filmcamera, een zelfde als wel wordt gebruikt bij militaire operaties of in nachtkijkers.

Ik had de groene kleur herkend, die stills van dergelijke films altijd hebben. Eigenlijk gaat het hier niet om kleur, maar om warmte die door de camera wordt omgezet in kleur. Mysterieus, zoals de titel belooft, was het wel. Maar we raakten er nog niet zo heel erg van onder de indruk.

Ook haar serie 'The viewers' had met film te maken, zij het van een ander soort. Uit originele films waarin dieptes te zien waren (bijvoorbeeld Vertigo), haalde ze een still waarboven ze dan modellen fotografeerde.

Op het eerste gezicht lijkt het de bedoeling dat de kijker zich met het model identificeert. Echter, de stills hebben het korrelige wat een still vaker heeft (vergelijkbaar met het resultaat als je een televisieprogramma fotografeert). De modellen zijn in de studio gefotografeerd en heel anders (fris, modern) uitgelicht. Hier botsen twee werelden.

Dit contrast is opzettelijk en typerend voor het werk van Marion Tampon-Lajarriette. Een interessant gegeven, maar naar mijn idee iets te nadrukkelijk geënsceneerd. Misschien was het leuker als het juist iets subtieler was gedaan, dat je je afvroeg 'klopt dit wel?'.

Enfin, je kunt zelf oordelen en hoeft hiervoor niet naar Parijs. Galerie Dix9 is in februari 2013 een van de deelnemers aan Art Rotterdam en daar is het werk van Marion Tampon-Lajarriette dan ook te zien.

9 december 2012

Winterse mist















Gistermorgen in de Brekkenpolder bij Lemmer. IJs, land, lucht... Wat begint waar?

Eerder op de dag was dat niet duidelijk en was mijn omgeving nog sprookjesachtiger dan hier te zien is. Op zo'n mistige wintermorgen klinkt het geluid van de gakkende ganzen al van ver, zonder dat je kunt plaatsen waar vandaan. Af en toe duikt een vlucht in V-vorm op uit de wolken. Rijp valt van het riet, op je rugzak, op de hond. De lucht bijt in je longen. Heerlijk.

7 december 2012

Oog valt op oog
















(boek 'Lick Creek Line' door Ron Jude)

Er is een grijs gebied tussen documentatie en fictie en dat fascineert Ron Jude. Als een soort verhalenverteller volgt hij in 'Lick Creek Line' een pelsjager, die methodisch zijn lijn van vallen controleert in een afgelegen streek van Idaho, in het westen van de Verenigde Staten.

Beelden van geweld en schoonheid, landschap en architectuur, de kleine gemeenschap en het solitaire bestaan van het vallen zetten komen samen in een spannend geheel. Je denkt in eerste instantie te kijken naar een soort fotodocumentaire over een eenzame man met een omstreden beroep. Waarbij je het gevaar loopt te snel een moreel oordeel te vellen. Maar op het andere moment lijk je verzeild geraakt in een Twin Peaks-achtige film noir en voel je je op het verkeerde been gezet. Is dit echt?

Jude roept met zijn werk zowel mysterie als melancholie op. Hij deed dit eerder al met 'Emmett' (waarin hij de vage wereld van herinnering en autobiografie verkent) en 'Alpine Star' (een fictief sociologisch archief). 'Lick Creek Line' heeft de vorm van een traditioneel foto-essay. De series verbinden zich echter met elkaar, omdat ze alle drie laten zien hoe moeilijk een gevoel van 'self and place' is over te brengen met een fotografisch verhaal, aldus het commentaar op zijn website.

Op Paris Photo raakte ik gefascineerd door Judes werk. Tijdens de signeersessie van Chris Harrison in Le Bal bladerde Katharine MacDaid door het boek met een zelfde interesse. Vooral deze pagina met een foto van een oog overviel haar volkomen. Gezien eerdere foto's in het boek (van bloedige ingewanden op een boomstronk, een mes in de sneeuw) vraag je je onwillekeurig af hoe het met dit dier (een paard, dachten we allebei) afloopt...

Omdat ik hierover iets wilde schrijven op dit blog, mailde ik Ron Jude en vroeg hem of hij daarmee kon instemmen. Ik vertelde hem over de impact van zijn 'oog-foto'. Waarop hij meteen iets rechtzette: het gaat niet om het oog van een paard, maar dat van een eland. En die leeft niet meer, maar zijn kop hangt opgezet aan de muur. Te zien op een andere foto in het boek en op zijn site. Zo zie je maar. Nooit te snel zijn met je conclusies!

6 december 2012

Fotograaf?



















Voor mijn collectie 'alles wat met fotografie te maken heeft' maakte ik deze foto van een soort graffiti-poster in de wijk Le Marais, Parijs. Een nogal wulpse dame die een apparaatje in haar hand heeft, dat ik als camera heb bestempeld. Maar misschien is het wel een cassettebandje. Dat is een beetje vaag. De tekenaar was misschien geen fotograaf...

3 december 2012

Prachtige profielen




















In mei gaf ik met Simone van der Veen van Fflow communicatie een workshop 'APK voor je LinkedIn-profiel'. Een succesvolle training, die de cursisten voorzag van een wervende, goed geschreven profieltekst en een profielfoto met uitstraling.

Een van de deelnemers was Edwin Hollander van Idéfix - effectieve overtuiging, die nog steeds zeer tevreden is met zijn profielfoto. Dit jaar had hij een aantal relaties, die een goede profielfoto nodig hadden. Vier van hen zie je hier.

Edwins reactie op Twitter: '@gittebrugman complimenten voor weer een prachtige serie profielfoto's. Iedereen is erg tevreden!'

2 december 2012

Nieuw stel














Parijs biedt altijd een zee van mogelijkheden als het op het fotograferen van stellen aankomt. Een paar weken geleden, bij ons jaarlijks bezoek aan Paris Photo, was er uiteraard ook tijd om mijn verzameling 'Collected couples' uit te breiden.

Deze stemt tevreden, vind ik. Goede kleuren, mooie blik.

Tijdens Noorderlicht 2012 heb ik voor het eerst een selectie uit deze serie laten zien bij INART in Lemmer. Ik had er toen 24 bij elkaar. Een boekje maken zou ook kunnen, maar de lol zit 'm in het vergelijken van de houdingen, de blikken, de manier waarop man en vrouw zich tot elkaar verhouden. En daarvoor is het nodig dat je er meer tegelijk kunt zien.