6 maart 2011

De Friese Camera














Feedback, intervisie, praatgroep... Het is maar hoe je het noemt, maar afgelopen donderdag is voor het eerst ons nieuwe clubje bij elkaar geweest. Dolph Kessler, Marijke van Ruiten en ik. Helaas moest Titeke Postma dit keer verstek laten gaan, maar dat maakt ze vast de volgende keer goed.

Marijke, Dolph en ik zijn fotografen die graag aan langer lopende projecten werken. Maar soms is dat eenzaam en heb je behoefte aan commentaar van anderen. We besloten de koppen bij elkaar te steken en te zien hoe we elkaar tot steun kunnen zijn met commentaar, tips e.d. We bespraken dit keer van elk van ons het nodige werk.

Van mij kwamen foto's uit mijn serie over de achterban van Cambuur (waaruit bovenstaande foto) aan de orde. Mijn twee collega's drukten me op het hart wel streng te zijn in de selectie. Aanvullende foto's van het stadion, Cambuurspullen en dergelijke juichten ze toe. Kort gezegd: ik ben op de goede weg.

Marijke is dat ook, maar haar weg is lang. Ze begon een paar jaar geleden foto's te maken van plekken waar asielzoekerscentra hadden gestaan. Daarna maakte ze een serie over de laatste bewoners van het azc in Dokkum (ik schreef daar een artikel over in de Leeuwarder Courant en zo leerden we elkaar kennen). Die bewoners volgt ze nog. Twee van hen komen uit Irak, zijn bevriend geraakt en hebben inmiddels als illegalen een woning betrokken. Over hen ging een tweede serie.

Veel vluchtroutes lopen via Istanbul, leerde Marijke, en dus was ze daar net wezen kijken. Een hachelijke onderneming, want niet iedereen vindt het leuk dat daar nieuwsgierige fotografen komen rondneuzen. Al met al heeft ze van haar beelden nog niet veel gepubliceerd, het moet een boek opleveren. Maar dat kan altijd wel, vonden wij. 'Probeer vooral je verhaal in hapklare 'brokjes' te presenteren. Zo trek je de aandacht en wordt het 'jouw' onderwerp. Vergelijk het met Rob Hornstra en het Sochi Project. Leg er een claim op, eis je deskundigheid op', was ons advies.

Dolph was net terug van een (groeps)vakantie in Mali. 'Je komt er geregeld groepen kinderen tegen', vertelde hij. Hij wilde hen niet als groep, maar als individu portretteren en ging aan de slag. Maar omdat het fotograferen moest gebeuren op het moment dat hij (toevallig) ergens passeerde, waren het licht en de omstandigheden niet overal gelijk. Dat maakte dat sommige foto's uit de serie vielen.

Onze tips: kies het licht dat je het mooist vind en zorg dat je op dat tijdstip van de dag je portretten schiet. Zorg voor een rustige achtergrond, zodat vooral de hoofden niet 'aan bomen of iets anders vastzitten'. Houd vast aan een bepaalde uitsnede, en wissel je toch af, doe dat dan een paar keer op eenzelfde manier. Anders zit je met een eenling in je serie en die valt uit de toon. Drie mediumshots tussen allemaal totalen bijvoorbeeld, kan dan weer wel.

Dat en nog meer kwam ter sprake. Pas na middernacht doekten we op. Een volgende afspraak staat gepland, plus de toezegging dat een van ons ook de anderen mag oproepen voor een sessie die volledig aan hem of haar gewijd is, in geval van deadlines. Eigenlijk moesten we ook een naam hebben, bedachten we. En op voorstel van Dolph werd dat 'De Friese Camera'. U hoort nog van ons!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten