Tuin in je telefoon

(foto Caroline Penris)

Een telefoon is steeds meer een café waar je je vrienden spreekt of een vakantiebestemming waar je attracties bezoekt. Dus waarom geen tuin, waarin je je terug kunt trekken, vindt Groninger fotograaf/kunstenaar Caroline Penris.

Zelf heeft ze geen tuin, maar ze maakt veel foto’s die de suggestie van een tuin wekken. Bladeren gezien door melkglas, een bos door een beregend raam… Daar wilde ze iets mee doen. 'Ik heb zelf geen tuin, maar heb er wel behoefte aan.'

Ze combineerde dit gegeven met haar verbazing over de manier waarop mensen steeds meer 'ìn hun telefoon' leven. 'Ze gaan er helemaal in op, sluiten zich voor hun omgeving af en wanen zich echt in een andere wereld.' Dus waarom niet in een virtuele tuin.

De mogelijkheden om zo’n denkbeeldige ruimte te maken zijn tegenwoordig groot. Ze kwam een app op het spoor, waarmee ze 'augmented reality' (verrijkte werkelijkheid) toe kan voegen achter allerlei beelden. Makelaars maken bijvoorbeeld gebruik van Q-codes. Wie zo’n zwartwitte blokjescode op een verkoopbord met zijn mobiel of tablet scant, krijgt foto’s van het bewuste huis te zien.

Vogelgeluiden 'Ook met de Layar-app kun je bijvoorbeeld muziek of geluid toevoegen, maar dan mooier. Zonder die lelijke blokjescode.' Zo kan ze haar eigen foto’s gebruiken als toegang tot andere ervaringen: vogelgeluiden of het geknisper van iemand die door dode bladeren wandelt. 'Ik kan de roep van een bosuil laten horen of de grasmaaier bij de buren.'

Ze stelt zich voor dat de groenliefhebber kan kiezen, via een menu. 'De een zit graag met een glas wijn in de tuin, dus daar hoor je het getinkel van ijsblokjes in een glas. De ander hoort liever de wind in de bladeren. Misschien kan ik zelfs filmpjes toevoegen.'

Een aantal weken geleden presenteerde Penris haar idee voor een volle zaal tijdens De Donkere Kamer, een avond over fotografie in Pakhuis de Zwijger in Amsterdam. Ze was een van drie fotografen die hun plannen mochten ‘pitchen’ om de gunsten (en euro’s) van het publiek te winnen. Dit leverde haar een paar honderd euro op, waarmee ze verder kan bouwen aan haar project.

'Ik zoek een ruimte waarin ik ‘Secret garden’ groter kan exposeren. Als je met meer mensen in de zaal bent en ieder kiest een andere toegevoegde waarde, dan wordt het misschien een park!' Maar ‘Secret garden’ kan ook een boek worden. In dat geval moet Penris nog wel meer foto’s maken, vindt ze. Ze heeft er nu een stuk of dertig. 'Dan heb ik er wel 75 nodig.' 

Ze hoeft er niet ver voor op pad, weet ze uit ervaring. Onlangs stond ze in een bushokje en door het glas zag ze een mogelijkheid. 'Overal loop ik te kijken: Is hier een tuin? Een pand in verval… ik moet er altijd even heen. Zelf neem ik niets mee, maar maak gebruik van de situatie.'

Vitrage, zeil, doek, glas, al dan niet bewasemd of nat… Alles kan dat filter vormen waar Penris naar op zoek is. 'Dat door laagjes kijken is echt van mij. Zo kijk ik al jaren en die manier heb ik echt gecultiveerd.' Dat is ook te zien in haar andere series als ‘Autofocus’ en ‘Street poetry’. Een stukje glas-inlood in een kerk is voldoende. Onlangs deed zelfs een oorlogsmonument in Berlijn nog dienst als ‘tuin’. 'Op zo’n moment gaat het idee van monument even aan mij verloren.'

Wie nieuwsgierig is kan via www.penris.com al een kijkje nemen in de tuin-in-aanleg.

Dit artikel verscheen vrijdag 18 oktober in Freed, de culturele bijlage van de Leeuwarder Courant.