Five fingers spread

(foto Cig Harvey)

Als ik kijk naar wat me opvalt in de massa foto's van Paris Photo en de exposities daar omheen, dan gaat mijn voorkeur vaak uit naar 'random' beelden. Bijna willekeurig genomen, maar toch met samenhang. Jessica Backhaus pik ik eruit, net als Manuela Marques een paar jaar geleden.

Ook Cig Harvey lijkt in die categorie te vallen. Harvey hing bij Robert Klein Gallery samen met Jessica Backhaus en het werk van de twee sloot naadloos op elkaar aan. Harvey is alleen meer van de portretten, Backhaus van de voorwerpen met geschiedenis.

Bovenstaande foto komt uit de serie 'Thoughts like five fingers spread'. Hierin zit ook een prachtige foto van Angel, op de rug gezien, in een blauwe zomerjurk met witte stipjes. Eén hand op haar rug en op de vingertoppen van die hand frambozen, als vingerhoedjes.

Bij deze en Harveys andere series ben ik helemaal verliefd op het vierkant formaat. Het is maar goed dat Calumet mijn Hasselblad voor reparatie naar Zweden stuurt. Hopelijk kan ik dan binnenkort ook zelf (weer) eens vierkant schieten.

Jessica again

(foto Jessica Backhaus)

In vorige jaren Paris Photo was Jessica Backhaus ons (Titeke en mij) al eerder opgevallen. Ze maakt losse beelden die geen samenhang lijken te vertonen, en toch zit er een verhaal in. Haar nieuwste boek heet 'Once still and forever'. Het was onder meer te koop bij Robert Morat Galerie.

Een verzameling beelden van na een feestje. Gekleurd pakpapier in een plas water, ballonnen aan een kale boom, lege flessen...

Backhaus is een wereldreiziger. Ze werd geboren in Duitsland, studeerde in Parijs, verhuisde naar New York en keerde terug naar Europa (Berlijn) om van daaruit door Polen te reizen. Het boek 'Jesus and the cherries' is het resultaat van in totaal drieënhalf jaar studie van de plaats Netno en zijn inwoners.

'What still remains' heeft een titel die weerklinkt in haar laatste boek. Ze legt vast wat is achtergelaten, wat op verschillende plekken opduikt, en maakt het alledaagse bijzonder. 'One day in November' is een ode aan Gisèle Freund, met wie ze als fotografiestudent bevriend raakte. Freund zou honderd jaar zijn geworden in december 2008 en Backhaus laat in dit boek zien wat ze van Freund heeft geleerd en wat dit voor haar betekent.

Bakhaus' terloopse stijl en gevoel voor kleur spreken me vooral aan. Wat dat betreft vind ik 'I wanted to see the world' een beetje een zijstraat. Hierin allemaal spiegelingen in het water. Ook kleurrijk, maar de vertekening door golfslag gaat snel vervelen. Met 'Once still and forever' is ze weer terug op haar best, naar mijn smaak.

Rond

(foto Patrizia Guerresi Maïmouna)

Een negatief is altijd vierkant of rechthoekig. En aangezien elk element in een foto een rol speelt, is het moeilijk er uitsneden van te maken zonder de betekenis van dat beeld te veranderen. Een ronde presentatie is daarom opvallend.

Dat gold ook voor deze bijdrage van Patrizia Guerresi Maïmouna in de stand van de Italiaanse galerie Photo&Co tijdens Paris Photo. In elk frame kijkt de vrouw in het zwart net iets meer omhoog. Eerst zie je haar op haar kruin en uiteindelijk recht in het gezicht. Haar zwarte gewaad maakt een werveling om haar heen, wat het afdrukmedium (lambda print, diasec) de uitstraling van stof geeft.

Mijn voorkeur gaat meer uit naar een ander soort fotografie, maar vanwege deze originele benadering bleef ik toch wat langer kijken. Wordt het daarmee goede fotografie? 

Francis Hodgson betoogde tijdens onze Noorderlicht masterclass (2010-2011) ooit dat een goede foto de kijker langer vasthoudt. Dat je die tijd kunt verlengen op verschillende manieren. Door te appelleren aan een gevoel van herkenning (oude meesters in de schilderkunst bijvoorbeeld) of door visuele puzzels (vgl. voorbijgangers voor een etalage, wie kijkt naar wat van Robert Doisneau). 

Een bijzondere presentatie heeft mogelijk ook dat effect, maar of het daarmee een goede foto wordt vraag ik me af. Misschien wel meer kunst, vanwege de originaliteit. In dit voorbeeld van Maïmouna voegt het zeker iets toe.

Kostbaar roodbruin

Verzamelen is leuk, en vooral als het om beelden gaat. In dit geval een hondje voor mijn serie 'Parichiens'. Een viervoeter in een meubelzaak waarbij je je kon afvragen of hij was uitgezocht bij de handelswaar (antieke meubelen), of dat zijn baas nu eenmaal een voorkeur had voor glanzend roodbruin (hout en haar).

Vol weekeinde

Paris Photo zit er weer op. Tijd voor een terugblik, voor stukjes over opvallende fotografen, mijn voorkeuren en andere zaken. Alles op z'n tijd, natuurlijk. In overzichtelijke stukjes met foto. Elke dag een, te beginnen bij deze. Een scène van fotobeurs Paris Photo.

In het gangpad tussen beide vleugels van het Grand Palais stond ik met Dolph Kessler te praten. Terwijl we daar zo stonden hadden we uitzicht op de stand van deze galerie, waar belangstellenden de foto met gekrulde grijze lijnen bekeken.

Eerst stond er een vrouw met een bos grijs krullend haar. Dolph en ik keken elkaar aan en dachten tegelijkertijd hetzelfde. FOTO! 'Als ik nu nog aan 'Art fairs' werkte, zou ik op dit moment afdrukken', was zijn commentaar. De grijze krullen liepen vrijwel naadloos over in de foto (of is het meer een schilderij).

Hoewel de vrouw ondertussen doorliep, pakte ik toch mijn camera. En nog geen minuut later stond deze man op de plek waar eerst de bewuste dame had gestaan. Ook met grijs krullend haar. Het werk had beslist een bepaalde aantrekkingskracht...

Chiens de Paris

Hond of kat? Niet iedereen ziet dat meteen. Maar het gaat hier om een hond. Een Franse hond. Een parichien, heb ik ze gedoopt, de honden in Parijs.

Dit jaar zijn  er een paar foto's van honden aan deze verzameling toegevoegd. Morgen heb ik nog kansen, maar dan is het feest weer voorbij. Dan zit Paris Photo er weer op.

Behalve voor de serie Parichiens, heb ik ook aardig wat nieuwe foto's geschoten voor de serie 'Collected couples'. Op Facebook valt hier meer over te lezen, en binnenkort op dit blog.

Roze tasje

Donderdag is het weer zover, dan ga ik naar Paris Photo met Titeke Postma. Elk jaar weer een feest om heel veel foto's te bekijken, geïnspireerd te raken en zelf veel te fotograferen. Deze foto is van twee jaar geleden. Vooral het roze tasje intrigeert. Of niet soms...

In september exposeerde ik deze foto als onderdeel van de serie 'Jouw verhaal' bij INART in Lemmer. Opdracht bij deze collectie van 162 beelden is een serie van zes te kiezen, die een eigen verhaal vertellen. De deelnemer aan dit 'spel' mag zijn eigen criteria hanteren voor zijn of haar keuze: vorm, kleur, associatief of puur op onderwerp...

Fotograaf Corné Sparidaens - die net als exposanten Bas Jongerius en Dolph Kessler in 2011-2012 deelnam aan Noorderlicht-masterclass - koos deze foto als eerste omdat het roze tasje hem fascineerde. Hij besloot een serie bij elkaar te zoeken met een roze thema en kwam tot een rijtje van vijf. Hij gaf het op, hoewel het had moeten kunnen, een serie van zes met een roze draad.

Nu komt hij mogelijk nooit in het boekje dat ik hoop te maken van de series die ik inmiddels wel heb verzameld.

Paradijsvogels

(foto Bodil Anaïs)

In mijn vorige blog noemde ik Bodil Anaïs, een fotografe met wie ik een paar maanden geleden in contact kwam. In het overzicht aan activiteiten, waaruit ik de UIT-bijlage van de Leeuwarder Courant samenstelde, kwam ik een (reizende) expositie tegen met haar foto's. 'Paradijsvogels in de polder' heette de expositie, bestaand uit portretten van Papoea's in Nederland.

Bodil was via een project in Utrecht met een aantal van hen in contact gekomen. Omdat de bevolkingsgroep relatief onbekend is in Nederland en er nauwelijks documentatie over hen bestaat, kwam vanuit de gemeenschap het verzoek meer met de foto's te doen. Zo kwam het boek 'Paradijsvogels in de polder' tot stand.

Deze publiciteit viel samen met het historische feit dat vijftig jaar geleden Papoea's naar Nederland kwamen, omdat hun thuisland werd overgedragen aan Indonesië. In overleg maakten Bodil en ik een pagina met het verhaal over haar project en de achtergronden, een mooie bijdrage aan de zaterdagbijlage van 4 augustus 2012.

Bodil en ik hebben sinds die tijd contact via Facebook (FUP). Sterker nog, ze is een van de volgers van dit blog!

Kettingfoto

Dit is deze week mijn bijdrage aan de serie Follow Up Photo (FUP) op Facebook, een initiatief van fotografen Bodil Anaïs en Simon Shaw. Elke week staat er een foto centraal, waarop je kunt reageren. Deze keer was het een foto van een groene tunnel in een tuin, een Franse tuin zo leek het.

Nu zitten er genoeg groene foto's in mijn collectie, maar ik probeer altijd net iets anders te sturen. Aan het eind van de tunnel van de FUP is licht te zien, dat de vorm heeft van een bijenkorf. Die 'lichte' vorm vond ik in deze foto ook terug. Plus dat de weerspiegeling van de bomen in mijn foto toch de suggestie van groen of in elk geval natuur geven.

FUP kiest elke week uit alle inzendingen de foto die in de ketting mag. Die wordt dan de nieuwe FUP, en zo breien Bodil en Simon hun serie aan elkaar. Leuk om af en toe mee te doen, vind ik.

Goed onscherp

Als vervolg op mijn verhaal over de tilt/shift-lens deze foto van Kees. Hier zie je dat de 90mm lens meer geschikt is voor portret. Het is me gelukt de scherptelijn over beide ogen te leggen, terwijl hij toch zijn gezicht wat scheef houdt ten opzichte van de camera.

De onscherpte van zijn blouse, de klep van zijn 'Sherlock' en de achtergrond bevalt me. Deze lens ga ik meer gebruiken voor dit doel!

Open cel 2

Uitnodigend, toch? Dit is mijn cel in de Blokhuispoort en zo zag hij er het afgelopen weekeinde uit tijdens de Open Atelierroute. Natuurlijk kwamen er ook mensen langs, dus het was niet hele dagen zo rustig. In de ochtenden had het publiek het druk met andere zaken dan atelierbezoek, maar uiteindelijk heb ik toch heel wat mensen over de vloer gehad.

De meeste bezoekers namen de tijd en waren ook enthousiast over 'Jouw verhaal'. Ik heb maar liefst 25 nieuwe series-van-zes mogen noteren! De twee jongste deelnemers waren acht jaar oud. Hun voorkeur ging uit naar de katten en honden in de collectie van in totaal 162 beelden.

Maar van de volwassen fotokiezers kreeg ik veel mooie verhalen en filosofische verklaringen. Van herinneringen aan reizen naar het buitenland en een gebroken relatie tot 'het kind in je, dat je vergeten bent en dat is bedekt met een sluier, maar er nog wel is'. Dus dat paste helemaal in het thema van de Open Atelierroute: filosofie verbeeld.