27 juni 2010

Stephan Vanfleteren



















Hij is een god in België en hard op weg ook Nederland te veroveren, voor zover hij dat al niet heeft gedaan via vele publicaties in de Volkskrant. Stephan Vanfleteren kreeg dit jaar de onregelmatig terugkerende foto-opdracht van Fries Museum en Leeuwarder Courant. Een Vlaming die Friesland op de korrel neemt, dat leek Rimmer Mulder (oud-hoofdredacteur) en Eddie Marsman (initiatiefnemer) wel wat. En ze kregen gelijk.

Gisteren werd de expositie Flakkelân geopend. Donderdag mocht ik al aanwezig zijn om te zien hoe Stephan aan het inrichten was, hoe hij puzzelde met de landschappen en portretten, zocht naar een manier om elementen met elkaar te laten corresponderen en ze onderling te laten 'dansen'.

Zijn portretten getuigen van een scherp observatievermogen, tot in elke rimpel en porie lijkt hij tot zijn onderwerp door te dringen. Het portret van Thom Mercuur is daar een goed voorbeeld van. Vooral dit beeld van de Friese kunstkenner hield de genodigden bezig. Zo kwetsbaar zagen ze hem nooit. In zijn landschappen brengt Stephan Friesland terug tot zijn essentie: de rechte lijn. In de mist of met sneeuw, in het vroege ochtend- of het late avondlicht krijgt dit strakke toch een zekere zachtheid.

'Friezen hebben een soort gereserveerdheid, bescheidenheid die on-Hollands is', vindt Stephan. En dat neemt Friesland voor hem in. De provincie gaf hem de rust die hij na een hectische periode met veel publiciteit nodig had. Hopelijk heeft hij nog eens zo'n periode en komt hij dan terug.

Hierbij een interview met Vanfleteren, gemaakt in opdracht van de NVF.

Oerol













Tien dagen lang kon ik dit jaar van Oerol genieten, dankzij een gastvrije vriendin die mij en Hamish wilde huisvesten. De leukste paspoortvoorstelling was die van Everybody likes penguins; de Mariaverschijning. Na een wandeling door het Hoornse bos bij de Volkshogeschool arriveerden pelgrims bij een soort wensput. Leden van Everybody likes penguins vingen de Mariavereerders op en gingen hen voor in gebed. Dat werd afgesloten met een snel van links naar rechts en vice versa bewegen van het hoofd, terwijl de bezoekers in het licht van een soort tl-balkje keken. Wie erin geloofde, zag Maria. Tenminste, enkelen. Anderen vonden het vooral leuk en deden alsof, maar hierbij het fotografisch bewijs dat er wel degelijk iets te zien viel. (Op mijn website staan binnenkort meer foto's van Oerol en deze Mariaverschijning.)

Stagiair













Na een telefonische smeekbede van zijn kant besloot ik Jeroen Schaaphok de kans te geven twee dagdelen met mij mee te lopen. Deze eerstejaars mbo-leerling journalistiek en fotografie volgde me woensdagmiddag 26 mei en woensdagmorgen 9 juni tijdens mijn werkzaamheden. De eerste woensdag had hij geluk. Ik ging naar het zwembad in Stiens om Arjen Bergsma te fotograferen bij het afleggen van een zwemexamen. Arjen is meervoudig gehandicapt, maar wel een fanatiek zwemmer. Begeleidster Corrie van Hilten had met hem zoveel mogelijk onderdelen van het certificaat A geoefend en met zes 'kruisjes' wist hij dat te halen. Voor Jeroen een mooie gelegenheid om mij in actie te zien en om te praten met moeder Marjan Bergsma over mijn interviewtechniek.













(foto Jeroen Schaaphok)

Twee weken later moest Jeroen vooral foto's van mij maken. O gruwel... Niet vanwege hem, maar omdat waarschijnlijk elke fotograaf het erg vindt om door een ander op de foto gezet te worden. De resultaten kunnen ook zo confronterend zijn...

8 juni 2010

Geslaagd















(www.aleksanderwillemse.com)
Na Groningen heeft nu ook het examenjaar van de FOAC Amsterdam examen afgelegd. Drie cum laudes dit jaar, maar niet in de richting journalistiek/portret. Vrijdag heb ik overdag uitgebreid de tijd genomen om het werk van alle kandidaten te bekijken, zodat ik me 's avonds bij de opening niet tussen alle gasten hoefde te wringen om nog iets te zien.
Omdat ik lekker de tijd had kon ik wat met de aanwezige fotografen praten. Met Aleksander Willemse bijvoorbeeld, een reclameman en dat zie je aan zijn foto's. Maar hij wist er zo'n grappige en ook kritische draai aan te geven dat hij van de beoordelingscommissie het predikaat 'cum laude' kreeg. Hij had aan de wand drie close-ups hangen van boterhamworst, kaas en filet americain. 'Je wilt toch dat mensen je beelden onthouden, en wat herinner je je nu makkelijker dan kaas.'


















(www.philipploegmakers.nl)
Philip Ploegmakers slaagde ook cum laude, met zijn serie 'Westerbork/Elspeet'. Eigenlijk ging het niet over Elspeet, want op verzoek van koningin Wilhelmina werd het Duitse 'doorvoerkamp' niet daar aangelegd, maar in Westerbork. Het is een soort 'schuldig landschap', een thema waar ook andere fotografen als Sally Mann zich al eens mee bezig hielden.


















(www.kiml.nl)
Kim Liong van Dam maakte indruk met zijn zelfportretten. Hij toonde twee portfolio's. Het ene was een soort 'liber amicorum' alleen dan niet een boek dat vrienden voor hem maakten, maar een boek waarin hij zijn vrienden portretteert. Het andere was een hoog boek waarin hij steeds drie foto's op elkaar stapelde. Het bovenste een omgevingsbeeld, het middelste een zelfportet en daaronder een beeld waarin zijn ouders een rol spelen. Bijzonder, persoonlijk werk van een jonge fotograaf die niet bang is zich kwetsbaar te tonen.













(www.louisehonee.nl)
Ik was ook gecharmeerd van de series van Louise Honée. In een boekje combineerde ze twee verhalen onder de titel 'Girls, little daily lives'. Gewone levens, zo lijkt het, al had ik het gevoel dat er iets onderhuids broeide.













(www.riannevanduijnhoven.com)
De laatste die ik eruit wil lichten is Rianne van Duijnhoven, de derde 'cum laude'. Haar beelden maakten op mij een bijna documentaire indruk, al bleken ze onder 'mode' te vallen. Ach, wat zit er in die naam...

3 juni 2010

Jammer













Het gaat niet door, de Noorderlicht-expositie in de Kunstuitleen. Germa van Heerbeek belde me afgelopen week om te vertellen dat ze niet genoeg Friese fotografen kan vinden die werk maken dat past bij haar doelgroep. Jammer, want ik had me erop verheugd. Maar niet getreurd. Ik verhuis mijn werk naar Croissanterie Vittorio. Daar laten we in de eerste maand van Noorderlicht zwartwit fotografie van Joop Gutman zien, waarna mijn landschappen een kleurig en hopelijk fraai contrast vormen. Afwisseling, daar doen we het voor.
Het Natuurmuseum wil wel als satelliet in het programmaboekje staan, dus op deze manier is er mogelijk ook wat aandacht voor onze groepsexpositie 'Buitenbeentjes in de natuur'. Alle teksten zijn zo goed als klaar. Nog even de laatste puntjes op de i. Hier alvast een beeld van Norma, de hoofdpersoon in mijn bijdrage aan de tentoonstelling.