De spanning trok vanmorgen uit mijn schouders, toen ik me realiseerde dat ik weer gezond en wel thuis in Leeuwarden was.
Afgelopen weekeinde was ik in Parijs, voor
Paris Photo. Vrijdagmiddag na aankomst gingen mijn fotovriendin en ik zo snel mogelijk naar deze beurs. Het was er al druk, voor een vrijdag. Ruim vijf uur liepen we rond om zoveel mogelijk in ons op te nemen. Om te zien wat galeries aan fotografisch werk hadden meegenomen, onbekende fotografen ontdekken, nieuw werk van oude bekenden bekijken.
De beurs sloot die avond om acht uur. We hadden al zere voeten, maar omdat we in de buurt waren, wandelden we toch even over de kerstmarkt op de Champs-Elysées. We dronken een glühwein terwijl we bespraken wat we hadden gezien.
Tegen negen uur reisden we met de metro richting ons hotel, aan de Boulevard Beaumarchais. We stapten in Le Marais uit, op zoek naar een restaurant. En toen we daar achter ons voorgerecht zaten, zagen we op televisie wat zich een kilometer of twee verderop afspeelde. Om ons heen zaten anderen te eten, te lachen en te genieten van hun vrijdagavond.
Het werd steeds stiller in de kroeg, toen de ernst van de situatie tot ons doordrong. Mensen geloofden hun ogen niet. Maar de sirenes op de Rue de Rivoli lieten er geen twijfel over bestaan. Dit was erg. Politie, brandweer, ambulances…
We realiseerden ons dat er mensen thuis in Nederland ongerust konden worden. Dus we stuurden een berichtje, om te laten weten dat er met ons niets aan de hand was. De kinderen van mijn vriendin belden. Overstuur, en of ze alsjeblieft heel snel naar het hotel wilde gaan. Ze stelde hen gerust. We zouden geen risico's nemen en meteen bellen als we 'thuis' waren.
Op onze kamer bleven we tot diep in de nacht naar de beelden kijken en naar de reportages luisteren. Gek genoeg voelden we geen angst. Alleen onmacht.
Zaterdag was het stil. Openbare gebouwen bleven dicht, winkeliers durfden nauwelijks open. Ook Paris Photo en
Offprint bleven het weekeinde dicht. Wat een strop voor galeriehouders, fotografen en liefhebbers die voor Paris Photo en aanverwante zaken naar Frankrijk waren gekomen. Alleen hier en daar een galerie, en
Fotofever in het
Carrousel du Louvre konden we bezoeken. Dat gaf ons toch wat te doen, en nog op het gebied van fotografie ook.
Zondag besloten we Place de la République te bezoeken waar al velen hun steun aan de getroffen Parijzenaars hadden betuigd en talrijke televisieploegen verhaal probeerden te halen. Er hing een rare mengeling van verdriet, 'dagje uit', sensatiezucht en saamhorigheid. Onder een stralende zon. Was dit oorlog? Dat het leven doorging, terwijl er om de hoek werd gevochten? Ik vroeg het me af. Vooral toen we in Saint-Germain-des-Prés liepen, waar de zondagse drukte net als anders leek te zijn. Behalve dan dat iedereen bij het horen van een sirene even leek te verstijven.
's Avonds in de trein terug naar Nederland lazen we op Twitter berichten van paniek op het plein, waar we die middag nog hadden gelopen. Iedereen rende alle kanten op. Er zou een dode zijn gevallen… Loos alarm, bleek even later.
Net als wij hadden veel mensen daar zich geen angst willen laten aanpraten. Ze wilden laten zien dat terreur hen niet klein kreeg. Maar alert waren ze wel, en toch ook bang. Vooral met zovelen bij elkaar. Want zo waren ze een makkelijk doelwit. Geen wonder dat een onverwacht geluid of een kreet een schok veroorzaakte.
Ik was blij dat ik in de trein naar Leeuwarden zat. En dat ik vanmorgen wakker werd in mijn eigen bed.
