Lachen

Mijn oog viel vandaag op deze foto die ik in 2008 maakte. Archiefonderzoek, het was weer eens zover. Ik werd meteen vrolijk van dat lachende koppie. Je krijgt toch ook de (lente)kriebels als je dit ziet?

De foto is gemaakt voor een project van SGBO. Dit adviesbureau had drie jaar lang namens het ministerie van OCW gemeenten geadviseerd over allerlei vormen van buitenschoolse opvang. Ter afronding van het subsidietraject wilden de projectleiders een mooi fotoboek maken met 'best practices': voorbeelden uit het hele land. Officieel heette dit het 'Inspiratieboek: dagarrangementen en combinatiefuncties'.

Tijdens onze afstudeerexpositie van de Fotoacademie werd ik gevraagd om te offreren, en ik kreeg de opdracht. Heb er in een paar maanden tijd het hele land voor doorkruist. Hartstikke leuk. Het leverde heel veel kleurige en blije beelden op.

Jaren later sprak ik met iemand die het boek kende, vanuit haar functie bij een of andere gemeente. Alle gemeenten in Nederland hebben het namelijk toegestuurd gekregen. Ik zou het niet erg vinden weer eens zo'n opdracht te doen…

Top

Leden van Rotary Oldehove hielpen zaterdag de vrijwilligers van de Vrouwbuurstermolen in Vrouwenparochie met de jaarlijkse schoonmaak. Martin Schram (links) kroop tot in de nok, samen met Djoke Bierma, om daar stof en vogelpoep op te vegen.

Daarna werkten ze met anderen verdieping na verdieping af tot beneden in de ontvangstruimte. Potige kerels poetsten ondertussen kozijnen en deuren, en ontdeden de galerij buitenom van groene aanslag.

Een derde ploeg was flink met bezems en natte lappen in de weer om  ramen, kasten en vloeren op de benedenverdieping te reinigen. Tegen twaalf uur rook het hier heerlijk naar struuf, pannenkoek van het meel dat in de molen wordt gemalen. Een lekkere beloning voor het harde werken tijdens NL Doet.

Deze foto en bijbehorende informatie haalde vandaag de Leeuwarder Courant.

Passend profiel

Oud-collega Mirjam Landskroon-Lootsma zoekt ander werk. En wat doe je dan als je interesse varieert van uitvaartzorg tot vormgeving? Dan laat je twee profielfoto's maken! Want waarom zou je alleen je cv aanpassen bij de functie waarop je solliciteert. Een slimme zet om dat ook met je foto te doen. Wie volgt?

Vrijdag 28 maart sta ik klaar voor een nieuwe Profielfotodag. In mijn kleine studio in de Blokhuispoort heb ik alles klaar staan om te zorgen voor een portret dat het beste past bij wat je wilt uitstralen. Een afspraak maken? Dat kan via 06-15436349. Tot ziens.

Kruisje

Op mijn doordeweekse werkdag had ik vandaag een interview met kunstenaar Jacobus Dijkstra uit Franeker. In 2006 bezocht ik hem en zijn partner Nelie Sijpersma ook, toen om hun moderne woning op palen aan de Severander te bekijken.

Nu ging het niet om het strakke uiterlijk van hun huis, maar om de abstracte kunst, waarmee Dijkstra binnenkort exposeert in Museum Martena. Ruim twintig jaar werkt hij al aan zijn oeuvre en het is interessant om te zien hoe hij zich heeft ontwikkeld. Van expressionistisch, uitbundig en kleurrijk naar een meer verstild en introvert.

Critici beschrijven zijn zoektocht met verf en andere materialen als een worsteling en zo ervaart hij het zelf wellicht ook. Dagenlang kan hij bezig zijn met een detail. Als hem dat niet zint, moet het steeds weer over.

Eén voorbeeld daarvan is dit kruisje. Elke keer als hij het opnieuw had geschilderd, legde Neel het vast met haar iPad. 'Een ander zal denken: steeds weer hetzelfde kruisje', aldus Dijkstra. Maar voor hemzelf zat er wel degelijk verschil in. Het is nu goed, op de goede plek. Maar het heeft bloed, zweet en tranen gekost.

Dat zou je kunnen zien in het rode 'druppeltje', net onder het kruis. Ik zie dat zo. Dijkstra zal je niet helpen, hij wil zijn publiek niet leiden maar de toeschouwer juist de vrijheid geven in het kijken.

En kijken, dat kan van 29 maart t/m 19 mei in Museum Martena in Franeker, di t/m zo, 11-17 uur.
Overigens staat op 28 maart in de cultuurbijlage Freed van de Leeuwarder Courant een voorbeschouwing op deze expositie.

Jager, verzamelaar

Directeur Ton Broekhuis biedt Friese fotografen een podium tijdens Noorderlicht 2014. Dat nodigt uit eens naar buiten te komen met een serie waar ik - met tussenpozen - al een paar jaar aan werk. Ik heb jagers geportretteerd in hun jachthutten en -kamers. Onder het motto 'Jagers, verzamelaars'.

Vroeger leerde je op school dat de eerste mens een jager was. Hij voorzag in zijn voedselbehoefte door bijvoorbeeld een mammoet te vellen. De vrouw was degene die andere voedingsmiddelen verzamelde, zoals zaden en vruchten. De rollen van jager en verzamelaar komen tegenwoordig soms samen in één persoon: de jager die verzamelt.

Ik heb voor deze serie jagers gefotografeerd in hun eigen hutten of kamers. Daar waar ze herinneringen bewaren, trofeeën ophangen of hun verzameling uitstallen. Bij de een is dat een bescheiden ruimte, een kamer op zolder of in een kelder. Bij de ander neemt dat wat grotere vormen aan...

'Walk of art'

Nog een keer Aafke Ytsma, omdat ze dit weekeinde zo mooi in de zaterdagbijlage van de Leeuwarder Courant staat. Haar project 'Walk of art' start volgende maand. Drie weken lang kunnen belangstellenden haar nog steunen via de crowdfunding website voordekunst.nl. Want alleen met wat verf en een reispalet van Winsor & Newton redt ze het niet.

Aafke heeft zich laten inspireren door andere landschapschilders zoals Van Gogh, en door langeafstandwandelaars, bijvoorbeeld in de Verenigde Staten. Via internet heeft ze van die laatste groep handige tips opgeduikeld over lichtgewicht wandelstokken die niet alleen ook als tentstokken, maar tegelijkertijd als benen voor haar ezel fungeren.

Haar bepakking zal niet meer wegen dan 10 kilo, hoopt ze. Dat was in Van Goghs tijd wel anders. In zijn brieven heeft hij het erover dat hij soms lange tijd onderweg is, voor hij iets ziet dat hem raakt. Aafke treedt in zijn voetsporen, loopt deels ook routes die hij heeft gelopen. 'Maar ik hoef me niet te verbinden met wat hij maakte. Het gaat meer om het proces van het schilderen.' Slimme meid, die Aafke.

En plein air

Op 7 april start kunstenaar Aafke Ytsma met een wandeltocht van Pieterburen naar Nice. Als ze elke dag gemiddeld 15 kilometer loopt, doet ze er zo'n vijfenhalve maand over om haar bestemming te bereiken. 15 kilometer per dag… Daarbij houdt ze genoeg tijd over om te schilderen wat haar onderweg raakt.

De afgelopen maanden oefende ze veel in het wandelen, en in het opzetten van haar lichtgewicht ezel die ze deels zelf ontwierp. Deze week nam ze me mee naar Eastermar, waar ze een mooie elzensingel had gezien. Daar kon ik foto's van haar maken, waarvan er zaterdag één in de Leeuwarder Courant komt te staan. Plus het hele verhaal van het landschapschilderen en haar reis.

Wie al nieuwsgierig wordt, kan nog voor zaterdag een kijkje nemen op voordekunst.nl, de crowdfunding website waarop Aafke haar project 'Walk of art' aanprijst in de hoop op genereuze bijdragen van belangstellenden.

Strandvondst 3

(dit is het derde verhaal uit mijn nieuwe serie 'Strandvondsten')

Hit

Die liedtekst van Acda en De Munnik was naadloos op hen van toepassing. ,,Ik draag een ring, maar heb jou nooit getrouwd.’’ O, hoe cliché. Ze kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan. Waarom moest ze ook zo nodig met Herman trouwen. Ze had altijd wel geweten dat de liefde meer zou brengen dan comfort en gezelligheid.

Ze keek weer naar de man tegenover haar. In zijn blauwe ogen glinsterden pretlichtjes. Had hij door welk effect zijn verschijning op haar had? Gisteravond had hij onder de tafel even haar hand gepakt, toen ze vertelde over haar moeder bij wie net borstkanker was geconstateerd. 

Herman had vorige week alleen zakelijk op die mededeling gereageerd. Voor welke behandeling ma koos, en of ze zich zelf ook ging laten controleren... Het kon immers erfelijk zijn. Ze was er van in de war geraakt.

Dit uitstapje met Hermans studievriend en diens vrouw hadden ze al tijden geleden gepland. Eigenlijk stond haar hoofd er niet naar, maar ze had zich door Herman laten overhalen. ,,Ik heb hem al zo lang niet meer gezien. Bovendien, het zal je goed doen.’’

Ze zag hoe Herman omstandig aan Eva uitlegde hoe zijn duikhorloge werkte. Interessantdoenerij, mopperde ze inwendig.

Nee, dan die studievriend. Wat jammer dat ze die nooit eerder had ontmoet. Hij bukte zich om het balletje op te rapen dat in het zand was gevallen en sloeg dat plagerig iets te zacht over het provisorische net. Met een halve duik probeerde ze het terug te slaan.

Ze voelde hoe haar enkel dubbelklapte. Ze slaakte een kreet van pijn. Acda en De Munnik waren meteen vergeten. Ze kon alleen nog denken ‘God straft onmiddellijk’ voor het haar even zwart voor ogen werd.

Klein(n)ood

Edelsmid Hennie Broers volgt een masteropleiding. Voor een van de opdrachten ontwierp ze een hanger en een broche, waarop een een soort 'kastje' geschoven kan worden. De hanger kan zowel horizontaal (zoals op de foto) of verticaal aan de ketting hangen.

De serie kastjes groeit, en voor elk ervan zoekt Hennie kunstenaars van verschillende disciplines om een bijdrage te leveren. Keramiek, schilderkunst of glaskunst bijvoorbeeld.

Op de foto zie je de broche met een bijdrage van vilt- en vezelkunstenaar Eveline van der Pas. Ze heeft een losse 'pluk' meegeleverd, zodat je van de broche een 'beatle' kan maken. Andere deelnemers aan de serie zijn onder anderen Herman van der Made, Margreet Oostenrijk en Heine Noordstra.

Ik las op Facebook over dit project en vroeg of ze ook iets met fotografie kon. Hennie reageerde enthousiast op mijn spontane aanmelding. Vanmorgen heeft ze me het hele plan uit de doeken gedaan en de werkstukjes getoond die nu klaar zijn. Ik mag meedoen!

Dus nu op zoek naar een geschikt beeld. Een hele uitdaging, gezien het formaat: 1x2 centimeter.

Strandvondst 2

(dit is het tweede (korte) verhaal in mijn nieuwe serie 'Strandvondsten')

Last minute

,,Kom, we kunnen het makkelijk af krijgen.’’ De drie vrouwen spoedden zich naar de veranda van de strandtent. Hun vriendin en haar kersverse echtgenoot waren in geen velden of wegen te bekennen. Vast nog druk met de fotoshoot.

Op het laatste moment hadden ze bedacht dat ze behalve het door henzelf versierde dekbedovertrek ook iets met de andere gasten wilden doen. Iedereen op portret. Per slot van rekening was een van hen fotograaf.

,,Even proberen’’, zei Bea die een bus purschuim had gekocht. Op een oude krant spoot ze een lijn van het gele goedje. Het stolde vrijwel gelijk. ,,Weegt niets’’, constateerde Lies, die het strookje op haar hand woog.

Er stak een windje op. ,,Houd jij de kranten even aan die kant vast, dan spuit ik een mooie lijst. Goudverf erop, en klaar zijn we.’’ Bea trok haar rok een stuk omhoog en stond wijdbeens boven de kranten met de spuitbus in de aanslag. Haar hooggehakte voeten stoer op de twee andere hoeken zodat de wind geen vat op het papier kreeg.

Anne stelde alvast haar camera op in een hoekje met een neutrale achtergrond. Er viel genoeg licht naar binnen. ,,Als-ie klaar is, kan iedereen dat ding zelf wel voor zijn hoofd houden. Klik, en klaar is Klara. Leuk voor later!’’