Jaren geleden, onze vorige hond Glen was nog in de bloei van z'n leven, was Rob Nypels onze gastdocent bij de Fotowerkplaats van Parnas. Hij zette ons aan het denken. We moesten onze beste foto als uitgangspunt nemen en zien of we daarmee verder konden. Verder?, vonden sommigen. Als het je beste foto is, wat moet je er dan nog aan verbeteren?!
Maar ik vond het een uitdagende opdracht en wilde een bijzondere foto van Glen maken. Dagen was ik in de weer om hem te fotograferen. Steeds weer moest hij op me af komen rennen. Zijn lange witte haren wapperend in de wind, zijn oren flapperend om zijn kop.
Eindelijk was ik tevreden. Het werd niet een foto van de hond die op me af kwam, maar de hond van bovenaf gefotografeerd. Volop in een draai. Dus met vaart en onscherp. Ik was er erg blij mee en liet hem groot afdrukken: een vierkante meter levenslust. Hij hangt nog steeds thuis in de gang, als eerbetoon aan onze trouwe vriend die al weer vier jaar geleden overleed.
Nypels liet ons tijdens zijn gastcolleges ook zien waar hij destijds mee bezig was. Ik herinner me zijn foto's gemaakt in het bos bij zijn huis in Frankrijk. Bijzondere paddenstoelen en rijke kleuren, die hij in de computer manipuleerde tot het leek alsof hij ze had gegeten en er bij was gaan hallucineren. 'Ik gaf toen nog les en was inderdaad aan het experimenteren', vertelde hij gisteren tijdens de opening van zijn expositie in de Noorderlicht Galerie in Groningen.
Voor zijn werk put hij opnieuw uit de Auvergne . 'Het wilde landschap' heet zijn gedeelte. Foto's met een interessante onscherpte, waarin kleuren en vormen de sfeer bepalen. Bijna abstracte schilderijen die refereren aan een landschap, maar die je vooral uitdagen er je eigen droomwereld in te zien. 'Hier kwam geen computer aan te pas, 't is steeds het volledige negatief dat ik niet heb bewerkt', vertelde hij.
Nypels exposeert samen met Awoiska van der Molen, haar kant van hetzelfde verhaal heet 'Een zekere wildernis'. Daarover meer in een volgende blog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten