Strandvondst 4

(Dit is het vierde fragment in mijn serie 'Strandvondst')

Zwijgen

Voor haar lopen haar dochter en kleinkinderen. Ze kletsen honderduit over zo’n spelshow op tv, waar ze gisteren naar moest kijken. Beroemde Nederlanders van wie ze nog nooit had gehoord, gaven een vernietigend oordeel over een verlegen jongen, die zich vergreep aan een Top40-nummer. Wat bezielde zo’n kind om zich aan het oordeel van dergelijke types te onderwerpen? Ze begreep het niet.

Nu liep ze door het mulle zand en bekeek het groepje voor haar. Susan deelde chocola uit. ‘Hier, voordat het smelt.’ De jeugd stortte zich gretig op de tractatie. Ritste de verpakking los en liet die zo vallen. ‘Hé!’, dacht ze. Maar ze zei niets.

Dat ze gisteren niet meedeelde in de spelvreugde was haar ook al op scheve gezichten komen te staan. Vooral haar dochter had haar een vernietigende blik toegeworpen. Ze wilde het broze evenwicht niet in gevaar brengen. Het had al veel te lang geduurd voor ze de kleinkinderen weer eens zag.

Vier maanden had ze nauwelijks iets gehoord en toen opeens die uitnodiging om een paar dagen mee te gaan naar zee. Goed, ze was waarschijnlijk gevraagd omdat ze een groot deel van de huur betaalde, maar in elk geval zag ze de kleinkinderen zo weer. Ze waren sinds de vorige keer al weer centimeters gegroeid. Nee, voorlopig hield ze haar mond.