Het boek van David Hilliard is aangekomen! Tweedehands, maar als nieuw. Ik ben blij.
Het is een genot te studeren op de combinaties die hij maakt. Door een kleine verandering in focus of standpunt is elk onderdeel van zijn (meestal) drieluiken net niet wat je verwacht. Je moet twee keer kijken hoe hij zijn beelden opbouwt.
Hij heeft er een aantal gemaakt die verticaal zijn, maar dat werkt minder vervreemdend. Het is subtieler als hij zijn verhaal vertelt in het horizontale vlak.
Achterin staat een interview van Vince Aletti met de fotograaf. David vertelt over zijn jeugd. Zijn vader documenteerde hun leven in series foto's die hij samenvoegde tot panorama's: 'poor man's panoramic camera images'. Ook lag er altijd wel ergens een camera om 'through-the-door shots' te maken van iemand die binnen kwam en dan werd verrast. Bovendien verhuisde het gezin vaak, waardoor David de behoefte kreeg om elke plek waar hij terecht kwam goed te documenteren.
Zijn vader - marineman en fabrieksarbeider - is het onderwerp van veel van zijn series. Hij accepteerde heel makkelijk dat deze ene zoon homoseksueel is. 'He'd come home from working the third shift at W.C. Grace and he'd have a few beers and build his gay kid a dollhouse. So, yeah, that's amazingly formative, and in the best possible way.'
Zijn vader begrijpt niet goed waarom iemand geld wil betalen voor foto's van een oude man in zijn onderbroek die Playboy leest, maar steunt David in zijn werk. Als hij langskomt, heeft zijn vader soms weer een nieuwe scène bedacht waarin hij een rol kan spelen, bijvoorbeeld.
De foto's zijn soms wel wat geënsceneerd, maar niet bedacht. Ze stoelen allemaal op herinneringen en verhalen uit Davids eigen leven. Een van zijn docenten, waarschijnlijk Nick Nixon, zei ooit tegen hem: 'Fotografeer wat je kent, of waar je om geeft' en dat heeft hij zeer ter harte genomen.
En ik kom er steeds weer achter dat ik fotografie vanuit deze drijfveer het mooist vind.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten